பெரியார் மணியம்மையார் திருமணம்

Isai Inban

மகள் வயதுடைய பெண்ணை பெரியார் 70 வயதில் திருமணம் செய்து கொண்டது ஏன்? மகளாய்த் தத்தெடுக்காமல் ஏன் திருமணம்?

முதலில் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய விசயம் அன்றைய இந்துத் திருமணச் சட்டப்படி ஒருவரைத் தத்தெடுக்க, தத்து எடுப்பவரும், எடுக்கப்படுபவரும் ஒரே சாதியாய் இருக்க வேண்டும். இல்லையெனில் சட்டப்படித் தத்தெடுக்க முடியாது. இது அம்பேத்கரின் இந்து சட்டத் திருத்தங்கள் 1956-ல் அமலுக்கு வந்த பின்னே இந்த விதி நீக்கப்பட்டது.

பெரியாரை விமர்சிக்க ஏதும் காரணம் கிடைக்காத போது சிலர் அவரின் தனிப்பட்ட வாழ்வை/மணியம்மையார் திருமணம் குறித்தே விமர்சிப்பர். பெரியார்-மணியம்மை திருமணம் 9.7.1949 அன்று பதிவு செய்யப்பட்டது. அப்போது பெரியாருக்கு வயது 70; மணியம்மையின் வயது 30. இத்திருமணம் மணியம்மையாரின் சொந்த விருப்பத்தின் பேரில் சுயமாய்ச் சிந்தித்து, விரும்பி எடுக்கப்பட்ட முடிவே. இதில் யாருடையக் கட்டாயமும் இருக்க வில்லை.

பெரியாரிடம் வருவதற்கு முன்பே மணியம்மையார் தன் வீட்டில் தனக்குத் திருமணமே வேண்டாம் என்று முடிவுடன்தான் இருந்திருக்கிறார். பெரியாரிடம் வந்து சேர்ந்தப் பின்பும் அவருக்கு மணம் முடிக்க முயற்சிகள் செய்யப்பட்ட போது இயக்கப் பணியே வேண்டும், திருமணம் வேண்டாம் என்ற முடிவையே முன் வைத்தார்.

பழைய இந்துச் சட்டத்தின் படி பெண் மகள்களுக்குச் சட்டப்படிச் சொத்துரிமை இல்லை. 1956-க்கு முன் பழைய இந்து சட்டத்தின் படி பெண்ணுக்குத் தகப்பன் வீட்டில் தங்கும் உரிமை + சீதனம் மட்டுமே !. எனவே மணியம்மையை மகளாய்த் தத்தெடுத்தாலும் பெரியாரின் எண்ணம் நிறைவேற வாய்ப்பில்லை. பெரியார் 28.6.1949 அன்று திராவிடர் கழகத்தின் சொத்துக்கள் பற்றி ஒரு அறிக்கை எழுதுகிறார். 

"எனக்கும், எனது பொருளுக்கும் சட்டப்படியான வாரிசாக ஒருவரை ஏற்படுத்தி கொள்ள வேண்டியது அவசியமும், அவசரமுமாகையால் நான் 5,6 வருஷ காலமாகப் பழகி நம்பிக்கைக் கொண்டதும், என் நலத்திலும், இயக்க நலத்திலும் பற்றும், கவலையும் கொண்டு நடந்தது வந்திருக்கிறதுமான மணியம்மையை எப்பிடியாவது வாரிசுரிமையாக ஆக்கிக் கொண்டு அந்த உரிமையையும், தனிப்பட்டத் தன்மையையும் சேர்த்து மற்றும் 4,5 பேர்களையும் சேர்த்து இயக்க நடப்புக்கும், பொருள் பாதுக்காப்புக் குமாகச் சேர்த்து ஒரு ட்ரஸ்ட்டு பத்திரம் எழுத ஏற்பாடு செய்திருக்கிறேன். அப்பத்திரமும் எழுதப்பட்டு வருகிறது." (28.6.1949 - விடுதலை) ஆக, மணியம்மையை சட்டப்படி வாரிசாக்க மட்டுமே பெரியார் முடிவு செய்கிறார். இந்தத் திருமணம் ஒரு சட்டப் பாதுக்காப்பு 

மட்டுமே என்பதைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறார். 

"மணியம்மை வாரிசு என்பது, டிரஸ்ட்டு சம்பந்த உரிமை என்பதும், மணியம்மைக்கு சுதந்திர பாத்தியமுடையதல்ல. பரம்பரை பாத்தியமுடையதுமல்ல ! ஆதனால் இந்தத் திருமணம், பொருத்தத்தை அல்லது மணியம்மையை ஏமாற்றும் திருமணமும் அல்ல. ஏன் ? பொருந்தாதத் திருமணமும் அல்ல, மணியம்மை உள்பட யாருக்கும் எந்தவிதமான நிர்பந்தமோ, அவருக்கு இஷ்டமில்லாத துன்பங்களைச் சகித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டிய அதாவது வாழ்நாள் அடிமைத்தன்மைக்கு ஆளானதோ ஆனத் திருமணம் அல்ல." (7.7. 1949 - விடுதலை) இதிலிருந்து பெரியார் மணியம்மைக்கு இயக்கத்தைத் தாரை வார்க்கவில்லை என்பது நன்கு தெரிகிறது. அன்றைய/இன்றைய விமர்சனங்கள் மணியம்மையைத் தலைவராக ஏற்கவேண்டி வரும் என்றும் பெரியார் மணியம்மையைத் தவிர வேறு யாரையும் நம்பவில்லை என்று புகார் கூறினார். பெரியார் எந்த இடத்திலும் மணியம்மையாரை இயக்கத் தலைமைக்குக் கொண்டு வருவதாகச் சொல்லவில்லை.அத்தோடு அவர் மணியம்மை + 4/5 பேர் கொண்டு குழுவை டிரஸ்ட்டாக அமைப்பது பற்றியே சொல்கிறார். வேறு யாரையும் நம்பாதவர் எப்பிடி இதைச் செய்ய முடியும்? அத்தோடு பெரியார்-மணியம்மை திருமணம் என்ற தலைப்பில் 16.7.1949 அன்று குடி அரசில் எழுதிய அறிக்கையில் பெரியார் கூறுகிறார், " பெரியார் தலைமைப் பதவியை மனியம்மைக்குச் சூட்டுவதற்கு மணியம்மையை மனைவியாகவோ, வாரிசாகவோ பெற வேண்டிய அவசியம் என்ன?" - (16.7.1949 - குடி அரசு)

அன்று பெரியாருடன் இருந்தவர்களில் ஒருவரான 

தி.பொ.வேதாசலம் பெரியாரின் திருமணம் பற்றிக் கூறுவது இந்தக் கேள்விக்கு ஒரு நல்ல பதிலைத் தரும்.

"ஒரு மனிதன் எதற்காக மணம் செய்கிறான்?

1. தனக்கு வாழ்க்கைத் துணைவியைத் தேடிக் கொள்ளவும், மற்ற உதவிகள் புரியவும்.

2. பிள்ளைப் பேறு கருதி

3. தன் காம இச்சைக்கு உதவியாக

மேற்சொன்ன காரணங்கள் பெரியார் செய்து கொள்ளும் திருமணத்திற்கு  கொஞ்சமும் பொருந்தாது. மணியம்மை கடந்த 6 வருடங்களாக உணவு சமைத்தும், மற்ற பணிகள் ஆற்றியும் வருகிறார். பிள்ளைப் பேறு கருதியிருக்க முடியாது. காம இச்சைக்கு மணப் பதிவு முக்கியமல்ல. " (9.7.1949 - விடுதலை)

நாகம்மையார் மறைந்தது 1933-ல். அப்போது பெரியார்க்கு வயது 55. அப்போதே பெரியாரை இன்னொரு திருமணம் செய்து கொள்ளச் சொல்லி அவரின் தாயார் உட்படப் பலரும் வலியிறுத்தினர். பெரியார் அதை மறுத்துவிட்டார். தன் வாழ்நாள் முழுவதும் சமூக நீதி காணத் தொண்டு செய்ய அது தடையாய் இருக்குமென எண்ணினார். பெரியார் அதைக் கேட்டு திருமணம் செய்திருந்தாலோ, மணியம்மை அப்போதே இருந்து பெரியாரை திருமணம் செய்து இருந்தால் இத்தனை விமர்சனம் வந்திருக்காது. வேதாசலம் கூறுவது போல இது வெறும் உடல் இச்சையைத் தணிக்கச் செய்தத் திருமணமும் அல்ல. அந்நாளைய பெரிய மனிதர்கள் மத்தியில் பலதாரமணம் பெரிய விசயமே இல்லை. அத்தோடு மணியம்மையாரே பெரியாருடன் தனிப் பயணங்கள் பல சென்றிருக்கிறார். அது பற்றிய அறிக்கைகள் விடுதலையில் காணக் கிடைக்கிறது. 

எப்படிப் பார்த்தாலும் இது உடல் இச்சையைத் தீர்க்கும் திருமணம் இல்லை என்பதும், மணியம்மையார்க்கு இயக்கத்தைக் கொடுக்க இல்லை என்பதும், பெரியாரின் சொத்துக்களை, இன்னபிற விசயங்களை சட்டப்படிப் பாதுகாக்க ஒரு வாரிசு ஏற்படுத்த மட்டுமே என்பது உறுதியாகிறது.

இதைத் தொடர்ந்து அறிஞர் அண்ணா தலைமையில் பலர்கழகத்தை விட்டு வெளியேறி தி.மு.க கண்டது வரலாறு. பின்னர் ஒருநாள் பேராசிரியர் க.அன்பழகன் அவர்கள் மணியம்மையார் முன்னிலையில் ஒரு கூட்டத்தில் பேசும் போது, " நாங்கள் கட்சி அரசியலுக்கு வர விரும்பினோம். அதை பெரியார்-மணியம்மை திருமணத்தை ஒரு சாக்காகக் காட்டி வெளியேறினோம்" என்று உண்மையைப் போட்டு உடைத்தார். 1967 தேர்தல் வெற்றிக்குப் பிறகு பெரியாரைச் சந்தித்த அண்ணா மணியம்மையாரை விமர்சித்தற்கு மன்னிப்புக் கேட்டு அவரின் அருந்தொண்டை பாராட்டினார். பெரியாரின் நீண்ட ஆயுளுக்கு 

மணியம்மையாரின் தொண்டே காரணம் என்றார்.

மணியம்மையார் குறித்து புரட்சிக் கவிஞர் பாரதிதாசன் குயில் இதழில் எழுதிய தலையங்கமே மணியம்மையாரின் தொண்டுக்குச் சாட்சி. 

"பெரியார் செத்துக் கொண்டிருந்தார். தமிழர் அழுது கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால், பெரியாரின் உடம்பை விட்டுப் பிரிந்து போக மூட்டை முடிச்சுகளுடன் காத்திருந்த உயிரைப் போகாதே என்று பிடித்து இழுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தவை இரண்டு. ஒன்று அவரின் பெருந்தொண்டு; மக்கள் மீது அவர் வைத்திருந்த அருள் மற்றொன்று.

ஆயினும்,

காற்றிறங்கிய பொதிமாடு போல் பெருத்துத் தொங்கும் அவர் விதையின் ஒருபால் ஒட்டிய ஆண்குறியினின்று முன்னறிவிப்பு இன்றிப் பெருகும் சிறுநீரை உடனிருந்து கலன் ஏந்திக்காக்கும் ஓர் அருந்தொண்டு, அவர் பெருந்தொண்டால் முடியாது; அவர் மக்கள் மேல் வைத்துள்ள அருளால் முடியாது. பெரியார் வாழட்டும் என்று தன் துடிக்கும் இளமையைப் பெரியார்க்கு ஒப்படைத்த ஒரு பொடிப் பெண்ணை. அன்னை என்று புகழாமல் நாம் வேறு என்ன என்று புகழவல்லோம்?

பெரியார் மேடை மேல் வீற்றிருப்பார். ஓர் இலக்கம் தமிழர் அவரின் தொண்டுக்காக மல்லிகை முதலிய மலர்களாலும் வெட்டிவேர் முதலிய மணப் பொருளாலும் அழகு பெறக்கூடிய மாலை ஒவ்வொன்றாகச் சூட்டிப் பெரியார் எதிரில் இரண்டு வண்டியளவாகக் குவிப்பார்கள்.

அதே நேரத்தில் எல்லாம் உடைய அன்னை மணியம்மையார் ஏதுங்கெட்ட வேலைக்காரிபோல் மேடைக்கு ஏறத்தாழ அரைக்கல் தொலைவில் தனியே உட்கார்ந்து சுவடி விற்றுக் கொண்டிருப்பார்கள்.

ஒரே ஒரு மாலையை எந்துணைவியார்க்குப் போடுங்கள் என்று அந்தப் பாவியாவது சொன்னதில்லை. எம் அன்னையாவது முன்னே குவிந்துள்ள மாலைகளை மூட்டை கட்டுவதன்றி _ அம் மாலைகளில் எல்லாம் மணக்கும் பெரியார் தொண்டை முகர்ந்து முகர்ந்து மகிழ்வதன்றி ஓர் இதழைக் கிள்ளித் தலையில் வைத்தார் என்பதுமில்லை." - (‘குயில்’ இதழ், 10.04.1960)

12) அனைவரையும் சுய மரியாதைத் திருமணம் செய்யச் சொன்ன பெரியார், மணியம்மையாரை பதிவுத் திருமணம் செய்தது ஏன்?

மேலே சொன்னது போல பெரியார் - மணியம்மை திருமணமே ஒரு சட்டப் பாதுக்காப்பிற்குத்தான். 1967-ல் தி.மு.க தேர்தலில் வெற்றி பெற்றப் பின்னரே அண்ணா சுய மரியாதைத் திருமணங்களைச் சட்டபூர்வமாக்கினார். அதற்கு முன் வரை இந்துத் திருமணச் சட்டத்தின் படி சுய மரியாதைத் திருமணங்கள் செல்லாது. பெரியார் சட்டப்படி ஒரு வாரிசு அறிவிக்க வேண்டியதிருந்த காரணத்தால், ஞானம் அம்மையார் சாட்சிக் கையெழுத்துப் போட, பதிவாளர் முன்னிலையில் பார்ப்பனச் சடங்கு இன்றி மணியம்மையாரை பதிவுத் திருமணம் செய்து கொண்டார்.

____________________________________________

 "உன் மனைவி வேறு ஒரு ஆண்மகனை விரும்பினால் அதைத் தடுக்காதே" என்று பெரியார் கூறினாரா?

🙂 இல்லை ! பெரியாரின் எழுத்தைச் சரியாக படிக்காமல் இடையே இருந்து ஒரு வரியை மட்டும் எடுத்துப் போட்டுப் பரப்பபடும் அவதூறு இது. 1971 சனவரி,பெரியார் சேலத்தில் மாநாடு நடத்துறார். மாநாட்டுத் தலைப்பு.

'மூட நம்பிக்கை ஒழிப்பு ','கற்பு'. அதில் பல்வேறு தீர்மானங்கள் இயற்றப்பட்டன. இந்தியத் தண்டனைச் சட்டப் பிரிவில் இருக்கும் ‘‘மத உணர்ச்சியைப் புண்படுத்தும் சட்டத்தை எடுத்து விடவேண்டும்" என்பது முக்கியத் தீர்மானம். அது போலவே அரசுக்கு வேண்டுகோளாக பல தீர்மானங்கள் போடப்பட்டன. ஒரே ஒரு தீர்மானம் மட்டும் பொதுவான கருத்தாகச் சொல்லப்பட்டது. அந்தப் பொதுவான தீர்மானம் -> "ஒருவன் மனைவி என்பதனால் (அவனை விரும்பவில்லையானால்) மற்றவனை விரும்புவது என்பதைக் குற்றமாக்கக் கூடாது". பலதார மணமும், இளம் வயதுத் திருமணமும் நிரம்ப இருந்த காலத்தில் பெண்ணின் விருப்பமில்லாத் திருமணத்தில் வாழ வேண்டியக் கட்டாயம் இல்லை என்பதற்காக இயற்றப்பட்டத் தீர்மானம் அது. உடனே பெரியார் "மற்றவன் மனைவியை கடத்திக் கொண்டு போவது தவறில்லை’ என்று தீர்மானம் போட்டதாகத் திரித்து 'தி இந்து', 'தினமணி' போன்றவை எழுதின. அதற்கு பெரியார் மறுப்புத் தெரிவித்து விளக்கம் கொடுத்தார் பெரியார். அனால் அப்பத்திரிக்கைகள் பெரியார் அளித்த மறுப்பை வெளியிடவில்லை. பின் திராவிடர் கழகம் சார்பில் வழக்குப் போடப்பட்டது. இறுதியில் தி இந்து நிபந்தனையற்ற மன்னிப்புக் கேட்டது.

நன்றி: telegra.ph/Periyar-FAQ---II-10-30

- இசை இன்பன் முகநூல் பதிவு

'பறையன்' பெயர் நீக்கம்

உங்களுக்குத் தெரியுமா?

தாழ்த்தப்பட்ட சகோதரர்களை “பறையன்’’ என்றே அரசு ரிக்கார்டுகளில் குறித்து வந்ததை எதிர்த்து “ஆதிதிராவிடர்’’ என்று குறிக்க வேண்டும் என்ற சென்னை மாநகராட்சியில் தீர்மானம் கொண்டுவந்து நிறைவேற்றி, பிறகு அதை அரசே ஏற்கச் செய்தவர் நீதிக்கட்சித் தலைவரான டாக்டர் சி.நடேசனார் என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா?

- உண்மை இதழ் 1- 16. 12 .19

ஆம், ஓசி சோறுதான், அது பாசச் சோறு!

December 13, 2020 • Viduthalai

‘ஓசி சோறு' என்று என்னை கிண்டல் செய்பவர்களுக்கு ஒன்று சொல்லிக் கொள்ள விரும்புகிறேன். நான் பொதுநலத் தொண்டன். எங்கள் இயக்கக் குடும்பம் தமிழ்நாடெங்கும் பரவி இருக்கிறது. கழகத் தோழர்களின் இல்லங்களில் நாங்கள் சாப்பிடுவது எங்களுக்கான மகிழ்ச்சியே - கழகக் குடும்பத்தார்களுக்கும் மகிழ்ச்சியே!

நேரடியாக இயக்கத்தில் இல்லாவிட்டாலும், தந்தை பெரியார் கொள்கைகளை சுவாசிக்கக் கூடியவர்கள் கட்சி களைக் கடந்தும் இலட்சக்கணக்கில் குடும்பம் குடும்பமாக இருக்கிறார்கள். கடவுள் நம்பிக்கை உள்ளவர்களில்கூட இன உணர்வு கொள்கைக் காரணமாக தந்தை பெரியாரை மதிப்பவர்கள், போற்றுபவர்கள், சமூகநீதியாளர்கள் மிகப்பெரிய எண்ணிக்கையில் உண்டு.

காலையில், சிற்றுண்டி ஒரு கழகத் தோழரின் வீட்டில்; மதிய உணவு மற்றொரு கழகத் தோழரின் வீட்டில். இரவு உணவு இன்னொரு கழகத் தோழரின் வீட்டில் இருக்கும். ஆம், ஓசி சோறுதான் - அது பாச சோறே! (பலத்த கரவொலி). ‘யாசகம் புருஷ  லட்சணம்' என்னும் கும்பல் ஓசி சோறுபற்றியெல்லாம் பேசக்கூடாது.

அன்னை மணியம்மையார் நினைவு நாளான மார்ச் 16 ஆம் தேதி என்னுடைய சுற்றுப்பயணத்தைத் தொடங்க விருக்கிறேன்.

- திராவிடர் கழகத் தலைமைச் செயற்குழு கூட்டத்தில் திராவிடர் கழகத் தலைவர்,  12.12.2020

இந்தியாவில் “ஒரே ஜாதி” சட்டம் இயற்றுவார்களா?

ஆசிரியர் பதில்கள் : 

கே:       விவாதம் ஏதுமின்றி காஷ்மீரின் சிறப்புத் தகுதியை நீக்கிய மோடி அரசு, அரசமைப்புச் சட்டத்தில் ஜாதியை நீக்காதது எதைக் காட்டுகிறது?

                - பெ.கூத்தன், சிங்கிபுரம்

ப:           மனித குலம் ஒன்று _ இந்தியாவில் ‘ஒரே ஜாதி’ என்று சட்டம் நிறைவேற்றினால் நாம் தாராளமாக வரவேற்போம். மநுதர்ம விரும்பிகளிடம் எப்படி எதிர்பார்க்க முடியும்?

- உண்மை இதழ், 1 - 15 .9 .19

இடுகாட்டில் ‘சூத்திரர்கள் இடம்’

உங்களுக்குத் தெரியுமா?

 

பட்டுக்கோட்டை அழகிரி, நெடும்பலம் சாமியப்பா போன்றவர்கள் அடக்கம் செய்யப்பட்ட  தஞ்சை நடவாற்றுக் கரையில் உள்ள இடுகாட்டில் ‘சூத்திரர்கள் இடம்’ என்று தனியாக ஒரு கல் செதுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தது என்பதும் 1954இல் தந்தை பெரியார் முயற்சியால் அது அகற்றப்பட்டது என்பதும் உங்களுக்குத் தெரியுமா?

- உண்மை இதழ் 1- 15. 8. 19

மனிதநேயமற்ற மரபைக் காக்க சாட்சி சொன்ன உ.வே.சா

அ.ப. நடராசன், உடுமலை   

பழைய மரபு

அந்தக் காலத்தில் பாண்டிய நாட்டில் கோவில்களில் நாடார்கள் புகுவது இல்லை. எத்தனையோ நாடார்கள் நல்ல பழக்கங்களை உடையவர்களாகவும், சிவ பக்தியில் சிறந்தவர்களாகவும் இருந்தார்கள். என்றாலும், நாடார் என்னும் ஜாதியை எண்ணி, அவர்களைக் கோவிலுக்குள் விடுகிற பழக்கம் இல்லாமல் இருந்தது.

இராமநாதபுரம் ஜமீனைச் சேர்ந்த கிராமம் கமுதி. அங்கே மீனாட்சி சுந்தரேசுவரர் ஆலயம் இருக்கிறது. நாடார்கள் அந்தக் கோவிலுக்குள் புகுந்தார்கள். மற்றவர்கள் அதைத் தடுத்தார்கள். இதனால் ஒரு கலகமே உண்டாயிற்று.

தம்முடைய ஜமீனைச் சேர்ந்த கிராமம் ஆகையால், பழைய மரபை மாற்றக் கூடாது என்கிற எண்ணத்தைக் கொண்ட அரசர், அவ்வாறு கோவிலுக்குள் புகுந்த நாடார்கள் மீது ஒரு வழக்குப் போட்டார். பல காலமாக இருந்துவந்த பழக்கத்தை மாற்றுவதால் தமக்குப் பழி வரலாம் என்கிற எண்ணத்தில் அவ்வாறு செய்தார். அவருக்கே பல நாடார்கள் நண்பர்களாய் இருந்தார்கள். என்றாலும், நட்பை உத்தேசித்து மரபை மாற்றக்கூடாது என்கிற உறுதியான எண்ணம் உடையவராக இருந்ததால் அந்த வழக்கைப் போட்டார்.

மதுரை சப்_கோர்ட்டில் விசாரணை நடந்தது. டி.வரதராவ் என்பவர் அப்போது சப்_ஜட்ஜாக அங்கே இருந்தார். ஆசிரியப் பெருமானை அங்கே வந்து சாட்சி சொல்ல வேண்டுமென்று சொன்னார்கள். மன்னர் பாஸ்கர சேதுபதி அவர்களே, “நீங்கள் வந்து சாட்சி சொன்னால் எனக்கு மிகவும் பலமாக இருக்கும்’’ என்று கேட்டுக்கொண்டார். ஆசிரியப் பெருமான் (உ.வே.சா) அப்படியே போய், சாட்சி சொன்னார். நாடார்களைப் பற்றி இழிவாகக் கூறாமல் அவர்களில் எத்தனையோ பக்தர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று சொல்லி, ஆனாலும் மரபு பிறழக்கூடாது என்று வற்புறுத்தினார். அதன் பிறகு சப்_ஜட்ஜ் தீர்ப்புக் கூறினார். அந்தத் தீர்ப்பில் ஆசிரியரைப் பற்றிச் சிறப்பாக அந்த நீதிபதி சொல்லியிருந்தார்.

“இந்தச் சாட்சியை அளித்தவர் கும்பகோணம் கல்லூரியில் தமிழ் ஆசிரியராக இருக்கிறவர். தமிழில் உள்ள பழைய நூல்கள் பலவற்றை ஆராய்ந்து பதிப்பித்துக் கொண்டிருக்கிறவர். சிலப்பதிகாரம், சீவகசிந்தாமணி ஆகியவற்றைப் பதிப்பித்திருக்கிறார். அந்நூல்களுக்கு உரையும் எழுதியிருக்கிறார். டாக்டர் போப் துரை முதலியவர்கள் அவருடைய புலமைத் திறத்தையும், அவரது பெருமையையும் சிறப்பாக எழுதியிருக்கிறார்கள். அவருடைய சாட்சி இந்த வழக்குக்கு மிகவும் தகுதியானதாய் இருக்கிறது. அவர் நடுநிலைமை பிறழாமல் உண்மையை உணர்ந்து சொல்கிறார். ஆகையால் அவருடைய சாட்சி மிகவும் கவனத்திற்குரியதாய் இருந்தது. இத்தகைய சிக்கலான விஷயங்களில் அத்தகைய பெரியவர் சாட்சி மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தது’’ என்று விரிவாக எழுதினார்.

ஆதாரம்: ‘என் சரித்திரம்’ -உ.வே.சா - தன் ஆசிரியர் பற்றி கி.வா.ஜகந்நாதன், பக்கம்: 793-794

டாக்டர் சீர்காழி கோவிந்தராசன் மறைவு

தமிழினத்தின் தன்னிகரற்ற இசை மாமன்னராக விளங்கிய, உலகின் அனைத்துப் பகுதியிலும் தமிழிசையினைப் பரப்பி, தமிழினத்தின் ஒளிமுத்தாய் விளங்கிய நம் அருமை சகோதரர் டாக்டர் சீர்காழி கோவிந்தராசன் அவர்கள் 23.03.1988 அன்று மாரடைப்பால் இயற்கை எய்தினார் என்ற செய்தி நமக்குப் பேரிடியான செய்தியாகக் கிடைத்தது. 24.03.1988 அன்று காலை ‘விடுதலை’யில் இரங்கல் அறிக்கையை வெளியிட்டிருந்தேன். ‘சீர்காழி’ அவர்கள் தமிழர்களின் கல்வி வாழ்வுக்கு அடித்தளமான தண்ணார் தமிழ் வளர்க்கும் அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தில் பயின்று, பின்பு அதே இசைக் கல்லூரிக்கு முதல்வராகும் அளவிற்கு டாக்டர் பட்டம் பெற்ற மாபெரும் இசை மேதை!

தந்தை பெரியார் அவர்களிடமும், அவர்தம் இயக்கத்திடமும் பரிவும் _ பாசமும் கொண்டவர். பண்பின் உறைவிடம் _ நயத்தக்க நாகரிகம் கொண்ட செம்மல்.

நான் அவரது உடலுக்கு மலர்வளையம் வைத்து மரியாதை செலுத்தினேன். இவரது செல்வன் இன்னிசை இளவரசர் டாக்டர் சிவ.சிதம்பரம் அவர்களுக்கு ஆறுதல் கூறித் திரும்பினேன். தமிழ்நாட்டு மக்களிடம் தமிழன் பணத்தால் வியாபாரம் செய்யும் ஒரு பத்திரிகை  ஒரு தமிழ் இசைக் கலைஞனை சீர்காழி அவர்களை, இப்படி பச்சைப் பார்ப்பன வெறியோடு அவமானப்படுத்தியது. இதற்குப் பெயர்தான் பார்ப்பன புத்தி!

இதையும் சுட்டிக்காட்டி ‘விடுதலை’யில் வெளியிட்டிருந்தேன். அதே வேளையில் கருநாடக இசைப் பார்ப்பனர் டாக்டர் இராமநாதன் இறப்புச் செய்தியை மட்டும் மிகப் பெரிதாக ‘இந்து’ பத்திரிகை வெளியிட்டது என்பதைப் பாருங்கள். இரண்டையும் தனித்தனியாக 24.03.1988 இந்து நாளேட்டிலிருந்து தனியாக போட்டிருந்தது. பாருங்கள்! இந்து ஏட்டின் பார்ப்பன புத்தி! என்று வன்மையாகக் கண்டித்து எழுதினேன்.

24-3-1988 விடுதலையில் இந்து ஏட்டின் பார்ப்பன புத்தியை வெளிப்படுத்திய செய்திி 

- அய்யாவின் அடிச்சுவட்டில் கட்டுரையிலிருந்து ஒரு பகுதி

- உண்மை இதழ், ஜூலை,16-31.19 

நாடார்களுக்கு கோயிலில் நுழைய அனுமதியில்லை - தீர்ப்பு

Cites 1 docs

Sankaralinga Nadan vs Raja Rajeswara Dorai on 1 July, 1908

Citedby 8 docs - [View All]

Sri Venkataramana Devaruand ... vs The State Of Mysore And ... on 8 November, 1957

T.R. Ramachandra Iyer And Anr. vs Ponniath Akathuthu Parameswaram ... on 21 November, 1918

Adi Saiva Sivachariyargal ... vs Govt. Of Tamil Nadu & Anr on 16 December, 2015

His Holiness Sri Vishwothama ... vs The State Of Madras Represented By ... on 17 August, 1954

Kalyan Dass vs State Of Tamil Nadu Represented By ... on 5 July, 1972

Try out our Premium Member services: Virtual Legal Assistant, Query Alert Service and an ad-free experience. Free for one month and pay only if you like it.

User Queries

brahmins

mudaliar

dedicate

pollution

burden of proof

no evidence to prove

god

sin

Madras High Court

Gopala Muppanar And Ors. vs Dharmakarta Subramania Aiyar And ... on 18 August, 1914

Equivalent citations: (1914) 27 MLJ 253

Author: S Aiyar

JUDGMENT Sadasiva Aiyar, J.

1. The plaintiffs are the appellants in this second appeal. They brought the suit out of which this second appeal has arisen as representatives of the Ilaivaniyar community in the village of Panakudy. The defendants represent the Brahmins, Mudaliars and Pillars in that village. The plaintiffs pray for the following main reliefs:

(a) a declaration as against the defendants and their communities, Brahmins, Vellalas and Mudaliars of the right of the plaintiffs and of their castemen residing at Panakudy to go so far as the Sabapathy Sannadhi and as far as the front of the Pulliarai in the Amman Sannadhi in the said Panakudy Sri Ramalingaswami Temple and worship the Swamies and Amman and to receive prasatham, etc., after performing Abishekam, Archanai, Neivediam, etc., during the Mandagapadi occasions and on ordinary occasions;" and

(b) a permanent injunction restraining the defendants and their community from causing any obstruction to the plaintiffs and their castemen in their performing the above acts claiming the said right by virtue of such declaration.

2. The principal compartments of an ordinary Siva temple are (1) the Garbagriham where the principal fixed image is established and which is the holiest part of the temple; (2) the next outer hall called the Arthamantapam (Half-hall) and (3) a further outer hall which is called the Maha Mantapam or Big Hall. As the principal image usually faces east, these three rooms or halls lie usually east of one another. (In the Siva Temples the big outer Nanthi, the Flag staff and the Balipitam lie still further to the east). The two outer Mantapams (the Artha Mantapam and the Maha Mantapam) are, under a more elaborate classification subdivided into fractional portions. The Artha Mandapam is divided into (a) Antharala (b) Mukha Mantapa (c) Dwara Mantapa (d) Snapana Mantapa and (e) Vrisha Mantapa. The Maha Mantapam is subdivided into (a) Bahir Mantapam and (b) Nritha Mantapam. In the smaller temples (like the one in dispute), the only practical distinction is between the Garbhagriham and the portion east of 1ts gate up to the Flag staff so far as access of caste Hindus is concerned. The technical names "Artha Mantapa " and "Maha Mantapa," etc., do not at all appear in the evidence in the suit and though slight mention appears of a Thorana light and Thornakal, the learned District Judge is unable to come to any definite conclusion as to what is meant by these words. It appears from the evidence of the defence 9th witness, that " all those who can enter the temple " (that is, west of the Flag staff) " can go as far as the Sabapathy Sannadhi," that is, up to the gate of the Garbhagriham and that no sub-division is made of the space into Artha Mantapa, Maha Mantapa, Nritha Mandapa, etc, as regards the right of access. The plaintiff's prayers are substantially for a declaration that they are entitled to stand for purposes of worship in what I shall call the outer Mantapam (that is, the hall between the Flag Staff and the Garbhagriham) and for an injunction against their being ejected therefrom.

3. It is the case of both parties that so far as the (Garbhagriham) is concerned, it is only the Brahmins who belong to the temple priest sect that could stand inside it for the purpose of worship. Ordinary Brahmins, Pillais and Mudahars are entitled to worship from the outer Mantapam.

4. The Plaintiffs allege in their plaints that they belong to a caste which " according to immemorial custom and according to Hindu Shastras " (see 4th paragraph of the plaint) were entitled to worship standing in the outer Mantapam and that in November 1907, some Pillars and Mudaliars began to obstruct the members of the plaintiffs' community from standing in that Mantapam on the ground that the plaintiffs ' community have no right to go westward of the Dwajasthambam or the Flag staff. The lower appellate Court's conclusions might be shortly stated thus (using mostly, its own language)." The plaintiffs have adduced a considerable body of evidence proving that their caste people are entitled to go beyond the Flag-staff and into the Arthamantanam " in the famous temples of Thiruchendur, Sankaranainar Kovil Courtallam and Srivaikuntam, also in Thenkasi Melaivasal Tinnevelly, Valliyoor, Kodayam and Tharuvoi. "Some of the witnesses on plaintiffs' side are of particularly good credit and the majority are of good position and means of knowledge. Plaintiffs' 8th and 11th witnesses are the trustees of the Titu chendur temple, the 8th is a respectable Vellala, member of the District and Taluk Boards and the 11th is also a Taluk Board member. The plaintiffs' 9th witness is the Village Munsif of Sankaranainar Kovil and the Bhatter of the temple there and he navs a beriz of Rs. 750. The plaintiffs 15th witness is the mana-ger of the Tinnevelly temple. The plaintiffs' 16th witness is a Brahmin Bank Agent. The majority of the plaintiffs witnesses are of good position and knowledge. It is not likely that they would derogate from the dignity of the places which they hold sacred by admitting the right of entry of persons whose presence would otherwise constitute a pollution unless that right really existed". " The oral evidence on the plaintiffs' side is superior to that on the defendant's side. It certainly proves that in a number of temples of repute their caste is not excluded from the inner precincts of the temple. Hence there is nothing preposterous in the plaintiffs' claim. As their claim is shown to be conceded in a number of temples some of them in most important districts, and as there is no corresponding evidence on the defendants' side that it is refused in the temples of equal importance, there is some reason for viewing the plaintiffs' claim favourably in the present case.

(2) But though some presumption is raised from this strong evidence on the plaintiffs' side "it is not enough to transfer the burden of proof" from the shoulders of plaintiffs, that is, the burden of proving that their caste men have got a right to go beyond the flag-staff in this particular temple. The evidence on the plaintiffs' side as to this particular temple is "not so strong as to base an affirmative conclusion on it in plaintiffs' favour even when it is assisted by such slight probabilities as may arise from the evidence regarding other temples.

(3) " It is unnecessary to consider the defendants' evidence in detail because the plaintiffs' evidence is insufficient to transfer the burden of proof". It is immaterial that the defendants' witnesses who speak regarding the plaint temple are not entitled to much credit.

5. It is clear to me on a careful perusal of the District Judge's Judgment that in his opinion apart from the question of the burden of proof was originally on the defendants or if the burden of proof was sufficiently shifted on the defendants to prove the exclusion of the plaintiffs from the outer Mantapam, his conclusion would have been that the evidence on the defendants' side was wholly insufficient to establish such an exclusion. In short, the learned District Judge's judgment is entirely based upon the view that a Hindu belonging to a particular caste who wishes to go into the portions of the temple between the flagstaff and the Garbhagraham should establish by positive evidence that there is a custom in that temple which does not exclude him from any of those places.

6. It seems to me, with due respect, that this will in many cases be tantamount to throwing an impossible burden upon a caste Hindu who wishes to worship in a temple. There are so many castes and sub-castes in India and the word castes is so, very loosely used, the word not being confined to designate the four principal castes only. The Mudaliars, Pillais, Karakattars etc, though they are all supposed to belong to the Sudra caste, are usually considered and spoken of as separate ' castes, ' So also among the Brahmins themselves, there are hundreds of subdivisions throughout India. That a Hindu pilgrim belonging to one of the four Hindu main castes should be liable to be excluded at the will of a trustee or even worshippers then present at the temple from going beyond the flag-staff (up to which even persons belonging to other religions are allowed to go) and that he should be obliged to prove by positive evidence that there is no negative custom to exclude his caste-people seems to me to throw a distinctly unreasonable burden upon that. Hindu pilgrim or worshipper.

7. The origin of image worship in temples is stated in the authoritative Puranas to have been in the Threthayugam and subsequent ages. In the first or Krithayugam, God was worshipped by mankind (which consisted of only one caste,) as immanent in the heart of everything and worship consisted solely in the service to one's fellow creatures. As the spirit of universal brotherhood decayed in the second age and notions of inferiority and superiority among men were indulged in, the inferior man was asked to worship God's higher manifestations irP the superior man. Then, disputes naturally rose about relative superiority and inferiority and the sages considered it expedient to introduce image worship in order to prevent quarrels about superiorities and in order that all men (who had now become divided into four distinct castes) without unseemly squabbles about their relative excellences might worship God in common image (see the 4th Sloka in the 7th Skanda 14th chapter of Sreemath Bhaghavatam). Though image worship was thus recommended and laid open to all castes, it was clearly recognised as not the highest form of worship. (See succeeding slokas). The appropriate mode of worship for the Brahmins was held to be through the media of the Fire and the Sun and the highest form of worship for all castes was always recognized as that which prevailed in the first age. It is clear from the above that temples were intended for the worship of people belonging to all the four castes without exception. Even outcastes were not wholly left out of the benefits of temple worship, their mode of worship being however made subject to severe restrictions as they could not pass beyond the Dwajastambam (and sometimes not beyond the temple outer gate) and they could not have a sight of the images other than the procession images brought out at the times of festivals. The Agamas and the Thanthras which regulated the worship in the temples laid down rules as regards what caused pollution to a temple and as regards the ceremonies for removing pollution when caused. There are, it is well known, Thanthries in Malabar who are specialists in these matters of pollution. As the temple priests have not the special Saivite initiation of Dheeksha which entitled them to touch the innermost image and as the touch of the persons who have got no such initiation even though they be Brahmins was supposed to pollute the image, even Brahmins other than the temple priest Brahmins were in many temples not allowed to go into the Garbhagraham. In one of the Agamas, it issaid (as freely translated) thus:--" Saivite Brahmin priests are entitled to worship in the Antharala portion. Brahmins learned in the Vedas are entitled to worship in the Arthamantabha. Other Brahmins in the front Mantabha, Kings and Vysyas in the Dwaramantabha. Initiated Sudras in the Bahir Mantabha,'' and so on.

8. There is no Mantabham or hall for worship east of Dwajasthambam and it is plain from the Tanthras and Agamas that the Sudras and all castes above Sudras (including the Anuloma mixed progeny of the four castes) are entitled to stand and worship at appropriate spots west of the Dwajastamba. I am therefore reasonably clear that it lies upon a person who wishes to restrict a Sudra or one who has a higher caste status than a Sudra from proceeding beyond the Dwajastamba into the next hall, to establish by proof of a recognised usage of that particular temple that the individuals belonging to that community or class are not entitled to go beyond the Dwajastambam.

9. Speaking for myself, if I were not bound by authority, I should like to hold that a custom which prohibits one who belongs to a community which is not lower than a Sudra caste from going beyond the Dwajastamba is an unreasonable custom and ought not to be recognised. But as even such unreasonable customs, provided they are not grossly immoral have been held to override the law and Shastras if fully established by evidence, I think I am bound to follow such rulings.

10. As was said in the Judgment of the Court of First Instance in the Kamudi case Satikaralinga Nadan v. Rajeswara Dorai (1908) I.L.R. 31 M. 236. "A Court of law cannot reject a custom because it is not in accordance with the principles of equity or individual notions of right and wrong. Courts of law have recognised and enforced customs of this character although they may be repugnant to generally received notions of what is just and proper. It is not for this Court to examine whether the doctrines or usages obtaining in a particular temple are defensible from a logical or equitable standpoint in the light of modern enlightenment and civilisation, but to ascertain correctly, so. far as the materials placed at its disposal permit, what the custom and usage is as observed and practiced by the community for whose use and benefit the temple which is the subject of the litigation is dedicated and to be guided by them.

11. There are certain castes whose touch causes pollution not only to Brahmins but also to Sudras. They are usually spoken of as Yeenjathiyars. Of course even among Sudras, those who consider themselves more respectable will try to avoid the touch of the less respectable classes though there is no ceremonial pollution caused by such touch. For instance D.W.I, says in this case I am a Sudra, Caste, Vellala. I do not touch the lower class of Vellalas." This is not because their touch causes any religious pollution to the higher class but simply out of the exaggeration and aberration of caste sentiments, the exaggeration being due to " class " sentiment having come in recent times to reinforce caste sentiment. So D.W.I. says " I will not touch a Maravar or Edayan" though he admits that Maravars, Edayans, Asaries and Kammalas, Pillais, Mudaliars and Pillais of inferior caste, all stand in the next compartment to the Brahmin's compartment mixed up together. See page 21, lines 20 and 21 of the Printed Book. D.W. 14 adds " Koravars, Reddis and Naiyakas are entitled to enter the temple " which means entering the outer hall. The plaintiffs community, though of the Sudra caste, was a rather poor and uninfluental community till a few years ago while the Pillais and Mudaliars have been influential classes all along.

12. Now, coming to the caste status of the plaintiffs who are Ilaivaniers, it is first to be remarked that the Tamil word "Vaniyan " is derived from the Sanskrit "Vanija. " Vanija (Baniya in the Northern Vernacular) merely means a Vysia who has trade as his occupation. The term ' Vaniya ' in Tamil when used by itself has come to mean a trader in oils. A trader in oil especially when he crushes seeds to obtain the oil is considered to follow a sinful occupation. Vaniyans who press oil are also called Sekkans, sekku being the oil pressing machine. In the Census Report of 1901 Mr. Francis says at page 182 that for some obscure reason Manu classed oil-pressing as a base occupation. " The reason is, however, clear enough. In chapter 4, sloka 85, Manu says that an oil-press (which destroys the lives of innumerable vegetable seeds is not better than a slaughterhouse and that is the reason why the caste of the Sekkan or Thilavaniyan (shortly called Vaniyan) is considered an impure caste. But the plaintiffs in this case are Ilaivaniyans, that is, those who trade, in leaves, especially betel leaves and one ought not to be misled by the use of the word ' Vaniyan' as part of their caste-designation.

13. In Thurston's Castesand Tribes, Vol vi, page 360, Ilaivaniyars are described under the more high-sounding title of Senai Kudayan, They are also called Kodikkal Pillaimars or Pillaimars, who cultivate the betal vine. In the Madras Census Report of 1901 at page 177 it is remarked " In 1891 following the Tanjore District Manual the were wrongly classed with Vaniyars, oil-mongers, but they are superior to these in social position and are even said to rank above Nattu-Kottaichetties". This latter observation may not be accurate, but there can be no doubt that Ilaivaniyars have no connection whatever with the oilmongers or Vaniyars. Traders must, according to the true spirit of the Hindu Sastras be classed as Vaisyas. Owing however to the repression of Kshatriyas and Vysias by the Brahmins in the medeiaval ages, most of the Kshatriyas and Vysias have descended to the position of Sudras. But there can be no doubt that Ilaivaniyars are at least Sudras and do not belong to the communities which are lower than Sudras who are called Yeenajathiyars (like Pallars, Chucklers and Pariahs).

14. The castes below the Sudra are most of the Prathilomas and those who are classed as Anthiyajhas and out-castes or Pathithas. The prima facie right of the Brahmins to enter the temple was negatived in the case in Venkatachalapthi v. Subbarayadu (1890) I.L.R. 13 M. 293 because the plaintiff, there, it was proved by the defence evidence, had, in the eyes of the community frequenting to temples became Pathitha and outcaste by marrying a widow. Though there are 28 Sivagamas, the Kamitagama is the Agama most quoted in these matters and the substance of the other Agamas has been digested in 18 paddhathies, of which Sakala-gamasara, Varunapaddhathi and Nirvachanapaddhathi are those most frequently referred to. In the Nirvachanapaddhathi it is said that Sivadwijas should worship in the Garbhagriham, Brahmins from the ante chamber or Sabah Mantabam, Kshatriyas, Vysias and Sudras from the Mahamantabham, the dancer and the musician from the Nrithamantabham east of the Mahamantabham and that castes yet lower in scale should content themselves with the sight of the Gopuram. Taking it then as indisputable that the plaintiffs belong to the Sudra caste, they are prima facie entitled to worship from the Mahamantabham, one of the halls west of the bull near the Dwajastamba and east of the Garbhagraham.

15. In Venkatachalapathi v. Subbarayadu (1890) I.L.R. 13 M. 293 the learned Judges quote without dissent the following observations of the Court of the First instance in that case; " Temple, of course, is intended for all castes, but there are restrictions of entry. Pariahs cannot go into the court of the temple even. Sudras and Baniyas can go into the hall of the temple. Brahmins can go into the holy of the holies." The learned District Judge in the present case admits that in Venkatachalapathi v. Subbarayadu (1890) I.L.R. 13 M. 293 the burden of proof that a Brahmin was excluded from worshipping in the inner precincts of the temple was imposed on the defendants who were for exclusion, because the plaintiff who was a Brahmin would ordinarily be entitled to access into inner precincts of the temple. On the same reasoning, if a Sudra would ordinarily be entitled to access into the hall beyond the Dwajastamba, it is for those who wish to exclude a. particular community which is not below the Sudra community from such access to establish the custom to exclude that particular community though they form a sub-division of the Sudras. In the well-known Kamudi case Sankaralinganadan v. Rajeswara Dorai (1908) I.R. 31 M. 236 the Shanars were excluded from access into the temple because overwhelming evidence proving that they belong to a caste whose touch was pollution (to Sudra), whose occupation of toddy drawing was of a sinful kind and who were therefore lower than Sudras in status was adduced by those who wanted to exclude them and who unhesitatingly took upon themselves the burden of proving such right of exclusion. No doubt the person who wished to exclude was the plaintiff in that case while here the plaintiffs sue for a declaration that they are entitled to be included; but I. think that it would be a wholly unsatisfactory state of things that the status and rights of a community to take part in public temple worship should depend on whether a member of that community appears as a plaintiff or as a defendant. The contention of the defendants in this case is based not on the allegation that the plaintiffs belong to a caste which is below the sudra caste or whose occupation is of a sinful character, but only on the ground that whatever may be the practice in other temples, in this particular temple the usage is to exclude the plaintiffs from the temple proper. Such a plea not being proved and the plaintiffs as Sudras being prima facie entitled to worship from the Mahamantabham their suit ought to have been decreed.

16. In Venkatachallabati v. Subbarayadu (1890) I.L.R. 18 M. 297 Mr. Justice Muthusami Aiyar says that "the right claimed by the plaintiff to enter into certain portions of the temple was a right which he was at liberty to assert as a citizen and a Brahmin. "This shows that each of the principal castes can rely upon its prima facie right to enter a temple. In the famous Ambalapuzha temple case Dewan of Travancore v. Vakji Jeraji 14 Travancore, L.R. 56 the late Mr. M. K. Ramachandra Rao of the Travancore High Court (then the District Judge of Alleppy) a very orthodox and learned Brahmin Judge, decided that a Bhatia merchant was entitled to worship from the hall of that famous temple (though he was a foreigner to Malabar) because he belonged to one of the higher castes. I am clearly of opinion that it is unreasonable to call upon a person belonging to any of the thousands of such castes existing in India to prove affirmatively that his sub-caste has by prescription acquired a right to get into a particular temple among the tens of thousands of Hindu Temples dotted over India and if he could not do so, to shut him out of worship in that temple. It seems to me that provided he proves that he has the status of one of the main castes (or it may be, an intermediate Anuloma status between two of the main castes), it would be for those who wish to exclude him from the usual position in the temple assigned to a man of his caste status by the Agamas to prove that by the special custom of that temple, even a person of that caste status is excluded.

17. Reversing therefore the judgments of the lower Courts I would give a judgment in favour of the plaintiff granting the reliefs claimed in the prayers (a) and (b) of the plaint subject to a declaration that Brahmins Pillais and Mudaliars are entitled to take precedence over the plaintiffs by standing in front of persons belonging to the plaintiffs' caste in the covered portions of the temple between Dwajastambham and the Garbhagraham where it is intended that the worshippers shall stand and that the defendants 1, 2, and 4 to 9 (the defendants 1 and 2 in their individual capacity and not as trustees) shall be personally liable for the plaintiff's costs throughout and the defendants shall bear their own costs.

18. Reliefs now granted to the plaintiffs shall not operate so as to derogate from the exercise by Brahmins, Pillais and Mudaliars of the right of precedence.

Tyabji, J.

19. The question, involved in this appeal would primarily be dependent upon the terms of the original dedication of the temple. As there is no written trust-deed or its equivalent the Court is left to deduce from the materials before it what the terms of the dedication must have been.

20. Under these circumstances it seems to me that the proper course is to presume that the dedication was a reflex of the general religious notions prevailing amongst members of the community for whose benefit the temple was dedicated. It is reasonable to assume that the dedication would follow the current of prevailing religious views, if something at variance, with the general notions was intended, those different intentions would in the ordinary course be clearly expressed.

21. The religious books cited by my learned brother are entirely in favour of the plaintiffs. This part of my learned brother's judgment I desire respectfully to adopt and follow. The learned District Judge should therefore have addressed himself to the question whether the defendants had proved that they had by the original dedication or by what took the place of dedication been given a right to exclude the plaintiffs from the portions of the temple which the plaintiffs claim to enter. The course he actually adopted was to start on the basis that the burden of proving that the plaintiffs had a right to enter the temple was initially on the plaintiffs. This may be conceded as part of the general rule that the plaintiffs must prove their case, but the failure to notice the considerations mentioned by my learned brother is very material. There was considerable evidence on the plaintiff's part to prove the existence of what is referred by the District Judge as a 'general rule permitting the access of their caste to temples'. Evidence to this effect was given with reference to the Tiruchendur, Tinnevelly and seven or eight other temples. It is carefully, I may say elaborately considered by the District Judge. His conclusion is that the plaintiffs' evidence is "superior" to that of the defendants on this question. Then the District Judge deals with what he considers to be the second part of the plaintiffs' case. He says " Plaintiffs' direct evidence as to their right to enter the templets given by 13 persons besides the first plaintiff; nine belonging to Panagudi and the others more or less connected with the village". His view of the plaintiffs' evidence on this part of their case is not equally in their favour. In his opinion it is '' insufficient to transfer the burden of proof ". He considers it, therefore unnecessary to deal with the evidence of the defendants in detail. He does say however that " the defendants' witnesses who speak regarding the plaint temple are of much the same quality as regards credit and independence" and he refers to the admissions of the defendants that the inferior Vellalars can enter the temple, that the Ilaivaniyans are not excluded from communion with other castes; in various social connections, that (according to the 13th witness for the defendants) sons of Dasis can enter the temple and that the 3rd defendant in his written statement refers to the plain-: tiffs' right to go as far as the Thornakkal. His final conclusion is thus expressed: " There is nothing in all that which justifies acceptance of the plaintiffs' witnesses' evidence in spite of their lack of credit and independence.''

22. I feel the difficulty of appearing to interfere with a finding on fact in Second Appeal--a finding arrived at after so careful a consideration of the evidence. But the precision with which the learned Judge has intimated his views as regard the evidence of each of the parties on each point enables us to give effect to his views of the evidence on the basis of the more accurate understanding of the law which my learned brother's research has made possible.

23. Taking the evidence as appreciated by the learned District Judge, the facts found by him may be stated to be that the general practice in regard to the 9 or 10 temples above referred to is in favour of the plaintiffs, that with reference to the particular temple now in question the witnesses of both sides "fail from a lack of credit and independence "; that it is not proved by the plaintiffs that they have been allowed in the past to enter this temple as a matter of right; nor is it proved by the defendants that the privilege of excluding the plaintiffs from entering the temple has been asserted by the defendants and admitted in the past by the plaintiffs.

24. The result is not doubtful. The defendants have fallen far short of establishing to the satisfaction of the District Judge that usage long prevailing, uniform and clear leads to the conclusion that the religious trusts declared in connection with this temple gave to the defendants and their predecessors in title the right to exclude the plaintiffs from it, notwithstanding that the general religion? sentiment would be opposed to such exclusion.

25. On the District Judge's view of the evidence therefore the plaintiffs should have been given a decree in terms of prayers (a) and (b) of the plaint subject to the declaration of the rights of the Brahmins, Pillays and Mudaliars to which my learned brother refers in his judgment. 

1914ஆம் ஆண்டு வந்த நீதிமன்ற தீர்ப்பில் இருக்கும் வரிகள் இவை. தீர்ப்பை அளித்தவர் #சதாசிவ_ஐயர்

"#சாணார்கள்(நாடார்கள்) #தொட்டால்_தீட்டு, ஆகவே அவர்களுக்கு #கோவிலில்_அனுமதி_கிடையாது. அவர்கள் #சூத்திரர்களை_விட_கீழானவர்கள்..."

https://t.co/2DbNKMEezg

இப்ப என்ன அவங்க மேல திடீர் பாசம்?

- ஆனந்த குமார், முகநூல் பதிவு, 9.11.20

சாதியும் வர்ணமும்

செட்டியார், முதலியார் என்பது வெறும் சாதிப் பெயர்கள் தான். ஆனால் பிராமணன், சூத்திரன் என்பது வர்ணப் பெயர்கள். பிராமணன் என்று ஒருவனை குறிப்பிட்டால் மற்றவன் சொல்லாமலே சூத்திரனாகிறான்.

சூத்திரன் என்றால் பார்ப்பானின் வைப்பாட்டி மகன் (வேசி மகன்) என்று மனுஸ்மிருதி (மனு தர்மம்) அத்யாயம் 8,சுலோகம்-415 கூறுகிறது. சூத்திரன் பிரம்மாவின் காலில் பிறந்தவன் என்று மனுஸ்மிருதி (அத்யாயம் 1,சுலோகம்-87 ) யும் ரிக் வேதம், புருஷ சுக்தமும், யஜுர் (அத்யாயம் 31,சுலோகம்-11 ) வேதமும் கூறுகிறது..

 வேதப்படி பிராமணன் என்று எழுதி, வேதப்படி எங்களை இழிவு படுத்த 

எங்கிருந்து இந்த துணிச்சல் வந்தது!

--செ.ர.பார்த்தசாரதி

- 22.10.2012, முகநூல் பதிவு

பெரியாரை பற்றி தெரியாத தமிழ்நாட்டு மக்களுக்கு சில செய்திகள்.

பெரியாரை பற்றி தெரியாத தமிழ்நாட்டு மக்களுக்கு சில செய்திகள்.

தந்தை பெரியார் - வஞ்சிக்கப்பட்ட மக்களின் வாய்தா வாங்காத வக்கீல். ஆயிரமாண்டு ஆதிக்க மலையை அடித்து நொறுக்கியது அவரது கைத்தடி.

அடங்கியிருந்தவர்கள் எழுந்து நிற்க ஊன்றுகோலாக இருந்ததும் அதுவே. 95 வயதிலும் மூத்திரச் சட்டியைத் தூக்கிக்கொண்டு சளைக்காமல் போராடியவரின் சரித்திரத்தில் இருந்து...

* ராமசாமி என்பது அவரது பெற்றோர் வைத்த பெயர்.பெண்ணடிமைத்தனம் குறித்துப் பெரும் பிரசாரம் செய்ததற்காக, மாநாடு கூட்டிய பெண்கள் அமைப்பினர் சூட்டிய பட்டம்தான் பெரியார். அதுவே அவரது பெயராக மாறிப் போனது!

* பெரியார் - நாகம்மை இருவருக்கும் ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்து 5-வது மாதமே இறந்து போனது. அதன்பிறகு குழந்தைகள் இல்லை. ஆனால் 20-க்கும் மேற்பட்ட அநாதைக் குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்து வளர்க்க ஆரம்பித்தார். படிக்கவைத்துத் திருமணம் செய்தது வரை இவரது செலவுதான்.

* தான் மேடையில் பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போது யாராவது மாற்றுக் கருத்து இருந்தால் உடனே எழுந்து சொல்லலாம் என அறிவித்திருந்தார். ''நான் இல்லாத இடத்தில் என்னைப்பற்றிப் பேசாதே, காணாத இடத்தில் குரைக்காதே'' என்பார்!

* வால்மீகி ராமாயணம், அபிதான சிந்தாமணி, தமிழ்ப் பேரகராதி ஆகிய மூன்று புத்தகங்களையும் எப்போதும் தன்னுடன் வைத்திருப்பார். சர்ச்சைக்குரிய புத்தகங்களின் அடுத்தடுத்த பதிப்புகளையும் விடாமல் வாங்குவார்!

* தான் செய்யும் சிறு செலவுக்குக்கூட கணக்கு வழக்கு வைத்திருந்தார். அதைச் சின்ன டைரியில் குறித்து வைத்திருந்தார். வருமானவரி பிரச்னை ஒன்று வந்தபோது, இந்த டைரிகளைப் பார்த்து நீதிபதிகளே ஆச்சர்யப்பட்டார்கள்!

* தமிழில் எழுத்துச் சீர்திருத்தம் கொண்டுவந்தவர் பெரியார்தான். ணா, லை என்றெல்லாம் 75 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் முதன்முதலாக எழுத ஆரம்பித்தவர் அவர்தான்!

* இளமைக் காலத்தில் தான் செய்த சேஷ்டைகளைப் பகிரங்கமாகச் சொன்னவர். ''மைனர் வாழ்க்கை நடத்தியவன்தான். ஆனால், இதுநாள் வரை மது அருந்தியதே இல்லை. ஆனால், பலருக்கும் வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறேன். நான் வியாபாரியாக இருந்தபோது பொய் பேசி இருப்பேன். பொதுவாழ்க்கைக்கு வந்தபிறகு ஒரு பொய்கூடச் சொன்னதில்லை. ஒழுக்கக் கேடான காரியத்தையும் செய்ததில்லை'' என்று அறிவித்தவர்!

* உங்களுடைய அரசியல் வாரிசு யார் என்று கேட்டபோது, ''எனக்கு அரசியல் வாரிசு என்று யாரும் கிடையாது. என்னுடைய கொள்கைகளும் கருத்தும்தான் வாரிசு'' என்றார்!

* இன்றைக்குப் பிரபலமாக இருக்கும் செல்போன், கம்ப்யூட்டர், வாக்மேன், வெப்கேமரா, டெஸ்ட்டியூப் பேபி, உணவு கேப்சூல்கள், குடும்பக் கட்டுப்பாடு... அனைத்தைப் பற்றியும் 65 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் 'இனிவரும் உலகம்' என்ற கட்டுரையில் எழுதி தன்னுடைய விஞ்ஞான அறிவை வெளிப்படுத் தியவர் பெரியார்!

* இரண்டு கவர்னர் ஜெனரல்கள் நேரில் வந்து சந்தித்து 1940, 42 ஆண்டுகளின் சென்னை மாகாணத்தின் ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்ளச் சொன்னபோது மறுத்தார். ''நெருப்புகூடக் குளிர்ச்சி ஆகலாம், வேப்பெண்ணெய் தேன்ஆகலாம். ஆனால், பதவியேற்றவன் யோக்கியனாக இருக்கவே முடியாது'' என்றார்!

* தனது மனதில் பட்டதைத் தயவு தாட்சண்யம் பார்க்காமல் சொல்லிவிடுவார். வெற்றிலை பாக்கு கடை வியாபாரிகள் சங்க ஆண்டு விழாவுக்கு பேசப் போனவர், ''உங்களால் இந்த நாட்டுக்கு எந்த நன்மையும் இல்லை, எனவே, கடைகளைக் மூடி விட்டு, மக்களுக்குப் பயன்படக்கூடிய வேலையைப் பாருங்கள்'' என்று சொல்லி விட்டு வந்தார்!

* தன்னுடைய குடும்பச் சொத்தை எடுத்து வந்து பொதுவாழ்க்கையில் செலவு செய்தார். பொதுவாழ்க்கையில் கிடைத் ததை அனைவருக்கும் பயன்படுவது மாதிரி டிரஸ்ட் ஆக்கினார். அவரது சேகரிப்பில் நயாபைசாகூடத் தனது குடும்பத்தினர் யாருக்கும் தரப்படவில்லை!

* முக்கியமானவர்கள் யார் வந்தாலும் தள்ளாத வயதிலும் எழுந்து நிற்பார். இளைஞராக இருந்தாலும் 'வாங்க, போங்க' என்பார். பொது நிகழ்ச்சியில் கடவுள் வாழ்த்து பாடினாலும் எழுந்து நிற்பார். யாராவது திருநீறு கொடுத்தாலும் வாங்கிக்கொள்வார்!

* நான் சொன்னதை அப்படியே நம்பாதீர்கள். உங்களுக்குச் சரி என்றுபட்டால் ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள் என்றார்.

* தோழர்' என்று கூப்பிடுங்கள் என்று முதன் முதலாக தமிழ்நாட்டில் அறிவித்தவர் இவர்தான்!

* புத்துலக தீர்க்கதரிசி, தென்கிழக்கு ஆசியாவின் சாக்ரடீஸ் என்று யுனெஸ்கோ நிறுவனம் பாராட்டுப் பத்திரம் கொடுத்தபோது, ''இந்த வார்த்தைகளை ஏற்றுக் கொள்ள வெட்கப்படுகிறேன்'' என்றார்!

* நேரடி விவாதங்களின்போது, ''சொல்றதுக்காக என்னை மன்னிக்கணும்'' என்று சொல்லிவிட்டுத்தான் பதில் சொல்வார்! அந்த பெரிய மனிதருக்கு இருந்த நேர்மை பணிவு கூட இங்கே விசத்தை கக்க வரும் நபர்களுக்கு ஒரு சதவீதம் கூட கிடையாது

* 95 வது வயதில் மொத்தம் 98 நாட்கள் வாழ்ந்தார். அதில் 35 நாட்கள் வெளியூர் பயணம் சென்று 42 கூட்டம் பேசினார். கடைசியாக அவர் பேசிய இடம் சென்னை தியாகராயர் நகர். அந்த இடத்தில்தான் பெரியார் சிலை கம்பீரமாக நிற்கிறது!

_______

பெரியார் என்ன செய்து கிழித்துவிட்டார் என்று கேட்கும் நன்றி மறந்த மக்களுக்கு, 

நன்றாகக் கேளுங்கள்  கல்வி மறுக்கப்பட்ட மக்கள் இன்று கல்வியிலும் வேலை வாய்ப்பிலும் உயர்ந்த நிலையை அடைந்திருப்பதற்கு காரணம் இடஒதுக்கீடு! அதை பெற்றுத்தந்தது பெரியாரின் இடைவிடாத போராட்டம். 

அவரவர் சாதித் தொழிலையே பள்ளிகளில் கற்க வேண்டுமென குலக்கல்வித் திட்டத்தை ராஜாஜி கொண்டுவந்த போது, மக்களைத் திரட்டி பெரும் போராட்டம் செய்தவர் பெரியார் அதனாலேயே குலக்கல்வித் திட்டம் ஒழிக்கப்பட்டது. அந்த திட்டம் செயல்படுத்தப்பட்டிருந்தால் அவரவர் சாதித் தொழிலையே அனைவரும் செய்ய வேண்டியதிருந்திருக்கும். மருத்துவராகவோ பொறியாளராகவோ உயரயதிகாரியாகவோ வாய்ப்பு இருந்திருக்காது. பெரியாரின் உழைப்பை மறந்த  தமிழர்களே இனியாவது உணர்ந்துகொள்வோம் ...

அனைவரும் கோவிலுக்குள் செல்வதற்காகவும் அர்சகராக ஆவதற்கும் போராடியவர் பெரியார். மக்களின்  சுயமரியாதைக்காகவும், இழிவு நீங்கவும், தீண்டாமை நீங்கவும், சாதி மதம் ஒழியவும் தன் இறுதி மூச்சுவரை பாடுபட்டவர் பெரியார்.

நால்வர்ணத்தைக் கடைபிடித்த, சனாதன தர்மத்தை நிலைநாட்டிய மனுநீதியின்படி ஆட்சி செய்த அடிமைத் தமிழ் அரசர்கள், திருக்குறளை - வள்ளுவரைப் போற்றவில்லை, திருக்குறள் மாநாடு நடத்தி தமிழ்நாடெங்கும் திருக்குறளைக் கொண்டாட வைத்தவர் பெரியார்!

அந்த பெரியாரை இன்று தமிழை காட்டுமிராண்டி மொழி என்று கூறினார் என்று வஞ்சமாக கூக்குரலிடும் அயோக்கியர்கள், உன் கையிலிருக்கும் வேதம் காட்டுமிராண்டித் தனமானது 

அதை தவிர தமிழில் வேறு என்ன இலக்கியம் உள்ளது? #தமிழை_காட்டுமிராண்டி_மொழியாக்கியதே உன் வேதங்கள் தானே இதை என்று உணர போகிறாய்? என்று கேட்டார். 

___

"மருத்துவமனையில், 'கையை வெட்டினாலொழிய பிழைக்கமாட்டாய்' என்று டாக்டர் சொன்னால் வெட்டிவிடச் சம்மதிக்கிறோம். 'காலை வெட்டினால் ஒழிய பிழைக்கமாட்டாய்' என்றால், காலை வெட்டிவிடச் சம்மதிக்கிறோம். 

மலஜலம் கழிக்க வேறு ஓட்டை போடவேண்டமென்றால், போட்டுக் கொண்டு அதில் மலஜலம் கழிக்கிறோம். எடுத்துவிட வேண்டுமென்றால், கருப்பையை எடுத்துவிடச் சம்மதிக்கிறோம். இன்னும் முக்கிய உறுப்புகளை, முக்கிய பண்டங்களை இழந்தாவது உயிர் வாழச் சம்மதிக்கிறோம்.

அப்படியிருக்க, ஒரு கூட்டம் நம்மை ஜெயித்து அடிமையாக்கி, தங்களுக்கு அடிமை என்கிற தத்துவம் கொண்ட ஒரு கொள்கையை நம்மீது பலாத்காரத்தாலும், தந்திரத்தாலும் புகுத்தி, இழிவபடுத்தி வைத்திருப்பதை ஒழிக்க வேண்டும் என்றால்..

இதற்கு... இவ்வளவு யோசனை, எதிர்ப்பு, தயக்கம், வெட்கம்? என்றால், இந்த இழிவு (சூத்திரத்தன்மை) எப்பொழுதுதான் எந்த வகையில்தான் மறைவது - என்று கேட்கிறேன். என் மீது கோபிப்பவர்கள் இதற்குப் பரிகாரம் சொல்லாமல் கோபித்தால், அவர்களை வெறும் வெறியர்கள் என்றுதானே அறிவாளிகள் சொல்லுவார்கள்?" - பெரியார்!!

____

பெரியார் என்னும் சகாப்தம்

90-வது வயதில்  _  180 கூட்டம்.

91-வது வயதில்  _  150 கூட்டம்.

93-வது வயதில்  _  249 கூட்டம்.

94-வது வயதில்  _  229 கூட்டம்.

வாழ்க்கையின் கடைசி 98 நாட்களில் (95-வது வயதில்)  42 கூட்டம்.

இத்தனையும், கடும் நோயின் வலிகளுடன். 

ஹெர்னியா பிரச்னையினால் சரிந்துவிழும் குடலை பெல்ட் வைத்துக் கட்டிக்கொண்டு கூட்டம் பேசச் சென்றார்.....

சிறுநீர் கழிக்க வயிற்றுக்குப் பக்கவாட்டில் ஓட்டைப்போட்டு குழாய் செருகப்பட்டிருக்கும்.....

இதையெல்லாம் எந்த ஆட்சியை பிடிக்க செய்தார்?

எத்தனை தலைமுறைக்கு சொத்து சேர்க்க செய்தார் ? 

அவருக்கும் கடவுளுக்கும் வாய்க்கால் தகராறா? 

மதங்களுக்கும் அவருக்கும் முன் விரோதமா ? 

____

நான் சொல்வதை கேட்டால் தான் 

உனக்கு சொர்கம்;

என்னை வணங்காவிட்டால் நரகம் 

என்று கூறும் கடவுள்கள், சாமியார்களுக்கிடையில்...

நான் தலைவன் நான் தவறே செய்தாலும் எனக்கு நீ முட்டு கொடுத்தே ஆக வேண்டுமென்று கட்டளையிடும் தலைவர்கள் மத்தியில்...

யார் சொன்னாலும், நானே சொன்னாலும் உன் அறிவைக்கொண்டு, அனுபவத்தைக்கொண்டு, படிப்பினையைக்கொண்டு ஆராய்ந்து - உன் அறிவு ஏற்றுக்கொண்டால் ஏற்றுக்கொள் இல்லையென்றால் விட்டுவிடு னு சொன்ன ஒரே தலைவர் பெரியார் மட்டுமே!

பெரியாருக்கு நிகராக  எவானவது  உண்டா?

____

பெரியார் என்ன செய்து கிழித்தார் என்று கேட்கும் தற்குறிகளுக்கு 

தந்தை பெரியார் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்காக போராடத் தொடங்கிய காலத்தில் தமிழ்நாடு இருந்த நிலை...

1. ஆதிதிராவிடர்கள், பார்ப்பன தெருக்கள், கோயில்களை சுற்றியுள்ள தெருக்கள் ஆகிய எதிலும் நடந்து கூடச் செல்லக் கூடாது.

2. ஆதி திராவிடர்கள் முழங்காலுக்குக் கீழ் வேட்டிக்கட்டக் கூடாது.

3. தங்க நகைகள் அணியக் கூடாது.

4. மண் குடத்தை தான் தண்ணீர் பிடிக்க பயன்படுத்த வேண்டும்.

5. ஆதிதிராவிடர் விட்டுக் குழந்தைகள் படிக்கக் கூடாது.

6. சொந்த நிலம் வைத்திருக்கக் கூடாது.

7. திருமணக் காலங்களில் மேளம் வாசிக்கக் கூடாது.

8. பூமி குத்தகைக்கு வாங்கி சாகுபடி செய்யக் கூடாது.

9. குதிரை மீது ஊர்வலம் செல்லக் கூடாது.

10. பொதுக் கிணற்றில் நீர் எடுக்கக் கூடாது.

11. மேல் அங்கியோ, துண்டுடோ அணிந்து கொண்டு செல்லக் கூடாது.

12. உயர்ந்தோர் குடியிருப்பின் வழியாக தாழ்ந்தோர் சுடுகாட்டிற்கு செல்லக் கூடாது.

13. பெண்கள் ரவிக்கைகள் அணியக் கூடாது என்பதோடு மேல் சாதியினர் வரும்போது மேலே அணிந்திருக்கும் வேறு துணிகளையும் எடுத்து அக்குலில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

14. நீதி மன்றங்களில் சாட்சி சொல்ல நேரிட்டால் குறிப்பிட்ட தூரத்திற்கு அப்பால் நின்றுதான் சாட்சி சொல்ல வேண்டும்.

இதை எல்லாம் மாற்றியது யார்? 

நீ அடிமையாக இருக்கும் உயர்ஜாதி தலைமையா?

பதில் சொல்லுங்கள்!

#பகிருங்கள்

Arivalan Arivu

Mohamed Nazim

நேரமும் அளவும் கணிப்பும்

மணி நேரம் என்பது நமது சொடுக்கும் அளவையும், இமைக்கும் அளவையும் வைத்து கணக்கிடப்படுகிறது. அதேபோல் ஒளியின் பயணத் தொலைவை வைத்து ஒளி ஆண்டு கணக்கிடப்படுகிறது.

நாம் எங்கு இருக்கிறோமோ அதை வைத்து தான் எதையும் கணிக்க முடியும்! ஆங்கில ஆண்டாக இருந்தாலும் தமிழ் ஆண்டாக இருந்தாலும் ஹிஜ்ரி ஆண்டாக இருந்தாலும் எல்லாம் ஞாயிற்றை அடிப்படையாக வைத்து கணக்கிடப்படுவதால் ஒன்றாகத்தான் கணக்கு வரும் ! சமஸ்கிருத ஆண்டு விண்மீன் களை அடிப்படையாக கொள்வதால் நமது கணக்குக்கு மாறாக இருக்கும்!

இராஜமோகன்

Parthasarathy Rationalist சரி!நண்பா!

மணி நேரம் எதற்காக கணக்கீடு செய்யப் படுகின்றது?

Rajamohan ஒவ்வொரு கணக்கீட்டிற்கும் அடிப்படை  பொருள் தேவை. அந்த அடிப்படையில் கணக்கீடுகள் செய்கின்றனர். கணக்கீடு அலகுகளை மாற்றுவதும் உண்டு. தண்ணீரை அடிப்படையாக கொண்டு கிலோ கிராம் கணக்கிடப்படுகிறது. அதாவது 1லிட்டர் நீர் 1கிலோவாகும். இதை வைத்து எந்த பொருளையும் கிலோ எவ்வளவு, லிட்டர் எவ்வளவு என கணக்கிட்டு விடலாம்! இதேபோல் தான் வெப்பத்தை அளக்க பயன்படும் செல்சியசு - பாரன்யீட் அளவும். மீட்டர்- அடி போன்றவையும்!

நிலாவில் இருந்தாலும் அதற்கேற்றார்போல் கணக்கீடுகளை மாற்றிக்கொள்ளலாம்!

ஒருகாலத்தில் மாதத்தை வைத்துகூட வயதை கணித்துள்ளனர்.

- முகநூல் பதிவு, 3.9.2019 (இராஜமோகன் - ஆறாம் அறிவு முகநூல் பதிவில் நான் அளித்த விளக்கம்)

கலைஞர் சொத்து

கலைஞர் எந்த சொத்துகளையும் கொண்டு வரவில்லை. சென்னை வரும்போது திருட்டு ரயில் ஏறி வந்தார் என கூறும் அறிவாளிகளுக்கு 2010 DEC-ல் தலைவர் தந்த பேட்டி:

தனது சொத்து விவரங்களை வெளியிட்ட முதல்வர் கருணாநிதி,  கோபாலபுரம் வீட்டைத் தவிர எந்த சொத்தும் வாங்கவில்லை என்றும், லஞ்சம் - ஊழலைப் பொறுத்தவரையில், தாம் ஒரு நெருப்பு மாதிரி என்றும் கூறியுள்ளார்.

இதுதொடர்பாக அவர் வெளியிட்ட அறிக்கை:

சொத்து விவரம் வெளியிடுவது ஏன்?

தமிழகத்தின் எதிர்க்கட்சித் தலைவர் அம்மையார் ஜெயலலிதா தொடங்கி, அந்தக் கட்சியிலே உள்ள அடிமட்டத் தொண்டர்கள் வரையிலும் - ஏன், தமிழகத்திலே உள்ள வேறுசில கட்சிகளின் நண்பர்கள் ஒரு சிலரும் - என்னைப் பற்றி குறிப்பிடும் போது - நான் ஏதோ "சல்லிக்காசு'' கூட கையிலே இல்லாமல் சென்னைக்கு வந்ததைப் போலவும் - இன்றைக்கு ஆசியாவிலேயே முதலாவது பணக்காரனாக இருப்பதாகவும் - என் பெயரில் ஏராளமான சொத்துக்களையும், எஸ்டேட்டுகளையும் வாங்கிக் குவித்திருப்பதைப் போலவும் பேசி வருகிறார்கள், எழுதி வருகிறார்கள்.

என்னைப் பொறுத்தவரையில் - என்னுடைய சொத்துகள் என்ன என்பதைப் பற்றி குறை கூறுபவர்களுக்கும் - அதை நம்பிக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கும் ஒரு விளக்கம் அளிக்க வேண்டியது என்னுடைய கடமை என்று கருதுகிறேன். என்னதான் அவர்கள் என் குடும்பத்தைப் பற்றி குறைவாக எழுதினாலும், நான் சிசு பருவத்திலே இருந்த போதே, திருடர்கள் வீடு புகுந்து திருட வருகின்ற அளவிற்கும் - உயர்நிலைப் பள்ளியில் படிக்கவே திருவாரூரில் கொண்டு போய் சேர்க்கக் கூடிய அளவிற்கும் ஓரளவு வசதியுள்ள குடும்பம் தான் என்னுடையது.

முரசொலி தொடங்கி முதல் கார் வரை...

எனக்கு 18 வயதாகும் போது "முரசொலி'' வாரப்பத்திரிகையைத் தொடங்கி விட்டேன். அப்போதே நாடகங்களை எழுதுகின்ற முயற்சியிலும் ஈடுபட்டேன். திராவிடர் கழகப் பிரசாரக் கூட்டங்களிலும் கலந்துகொண்டேன். 1949-ம் ஆண்டு சேலம் மாடர்ன் தியேட்டர்சில் எழுத்தாளராக பணியிலே அமர்ந்தேன். அந்தக் காலத்திலேயே அதற்காக மாத ஊதியமாக 500 ரூபாய் பெற்றேன். அதே ஆண்டு செப்டம்பர் 17-ந் தேதியன்று ராபின்சன் பூங்காவில் கொட்டும் மழையிலே தி.மு.கழகம் பேரறிஞர் அண்ணாவால் தொடங்கப்பட்டபோது, அந்தக் கூட்டத்திலே கலந்துகொண்டேன்.

அந்தக் கூட்டத்திற்கு வந்த போது விருதுநகர் நாடார் லாட்ஜில் தான் தங்கினேன். என்னுடைய "மந்திரி குமாரி'' நாடகம் சேலம் மாடர்ன் தியேட்டர்சாரால் திரைப்படமாக எடுக்கப்பட்ட போது எங்கள் குடும்ப வாழ்க்கை சேலத்தில் தொடங்கியது. அப்போது சேலம் வந்த கலைவாணர் என்.எஸ்.கிருஷ்ணன், என்னைச் சந்தித்து அவருடைய "மணமகள்'' திரைப்படத்திற்கு நான் தான் திரைக்கதை வசனம் எழுத வேண்டு மென்று கேட்டு ஒப்புதல் அளித்தேன். அந்தக் காலத்திலேயே அதற்காக 10 ஆயிரம் ரூபாய் ஊதியமாகப் பெற்றேன்.

அதுபோலவே "இருவர் உள்ளம்'' திரைப்படத்திற்காக உரையாடலை நான் எழுதிய போது, அந்தப் படம் நூறு நாளைத் தாண்டி ஓடிய காரணத்தால், அந்தப் படத்தின் தயாரிப்பாளர், அருமை நண்பர் எல்.வி.பிரசாத் என் இல்லத்திற்கே வந்து முதலில் கொடுத்த பத்தாயிரம் ரூபாயைத் தவிர்த்து, மேலும் பத்தாயிரம் ரூபாயை என்னிடம் அளித்தார்.

நான் அந்தத் தொகையைக் கொண்டு என்னுடைய சொந்த ஊரான திருக்குவளையில் என் பெற்றோர் பெயரால் ஒரு தாய் சேய் நல விடுதியினைக் கட்டி, அதை அன்றைய முதல்வர் பெரியவர் பக்தவத்சலனாரை அழைத்துச் சென்று 12-11-1964-ல் திறந்து வைத்தேன். அண்ணாவால் அடிக்கல் நாட்டப்பட்ட அந்தக் கட்டிடத்தின் திறப்பு விழாவுக்கு நாவலர் தலைமை தாங்கினார்.

அப்போது நான் எதிர்க்கட்சியிலே இருந்தபோதிலும், முதல்வரை அழைத்துச்சென்று அந்த நிகழ்ச்சியினைச் சிறப்பாக நடத்தினேன்.

அந்தக் கால கட்டத்தில் சென்னைக்கே நான் குடிபெயர்ந்து தியாகராயநகரில் ஒரு வாடகை வீட்டில் குடும்பம் நடத்தினேன். அப்போது ஒரு நாள் கலைவாணர் என்னிடம் ஒரு பந்தயம் கட்டி, அதிலே ரூ.5 ஆயிரம் எனக்கு லாபம் கிடைத்தது. அது கண்டு வியப்பும், மகிழ்ச்சியும் அடைந்த கலைவாணர் அதற்குமேல் தேவையான பணத்தைத் தானே போட்டு எனக்கு ஒரு கார் வாங்கித் தருவதாகச் சொல்லி விட்டுச் சென்றார். மறுநாளே ஒரு புதிய கார் என் வீட்டிற்கு வந்தது. அதிலே என்ன உட்கார வைத்து, கலைவாணரே ஸ்டுடியோவிற்கு அழைத்துச் சென்றார். அந்தக் காரின் எண் கூட எனக்கு நினைவில உள்ளது  "வாக்சால்'' -4983

75 படங்கள்...

இவைகளைத் தொடர்ந்து இன்று வரை 75 படங்களுக்கு மேல் நான் திரைக்கதை வசனம் எழுதி ஊதியம் பெற்றுள்ளேன். 1957-ம் ஆண்டு சட்டமன்றப் பொதுத் தேர்தலில் குளித்தலை தொகுதியில் நின்று சட்டப் பேரவை உறுப்பினராக ஆனது முதல் இதுவரை தொடர்ந்து பேரவை உறுப்பினராகவோ, மேலவை உறுப்பினராகவோ இருந்து வருகிறேன். முரசொலி நாளிதழும் எத்தனையோ ஏற்ற இறக்கத்துடன் தொடர்ந்து நடைபெற்று வருகிறது. கிழமை இதழ்களாக குங்குமம், முத்தாரம், வண்ணத் திரை போன்றவைகளும், "ரைசிங் சன்'' ஆங்கில இதழும் நான் தொடங்கியவைதான்.

வசதியற்ற வீடு...

1967 முதல் 1969 வரை பொதுப்பணித்துறை அமைச்சராகவும், அதன் பின்னர் ஐந்து முறை முதல்வராகவும் இருந்திருக்கிறேன். இந்தியாவிலே உள்ள அனைத்து மாநில முதல்வர்களையும் எடுத்துக்கொண்டால் எல்லா முதல்வர்களுடைய வீடுகளையும் விட வசதி குறைவான எளிமையான வீட்டிலேதான் நான் வாழ்ந்து வருகிறேன் என்பதை வெளிநாட்டிலிருந்து வந்த முக்கிய பிரமுகர்களே நேரில் கண்டு வியப்பு தெரிவித்துள்ளனர்.

செய்தியாளர்களைச் சந்திக்கக் கூட இடம் இல்லாத அளவிற்கு அவர்களே மிகுந்த சிரமத்திற்கு ஆளாகக்கூடிய வகையிலே உள்ள வீட்டிலேதான் இன்றளவும் வாழ்ந்து வருகிறேன். ஒவ்வொரு முறை முதல்-அமைச்சராக நான் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் போதும் பொதுப்பணித்துறை அமைச்சராக பதவியேற்போர் - தம்பி துரைமுருகன் போன்றவர்கள் - அரசு சார்பில் உள்ள வீடுகள் ஒன்றில் நான் தங்க வேண்டுமென்று கேட்டு அழைத்துச் சென்றும் காட்டியிருக்கிறார்கள். எனினும் நான் தங்கி வந்த அதே "ஸ்ட்ரீட் வீடு'' என்பார்களே, அதாவது தெருவில் வரிசையாக உள்ள வீடுகளில் உள்ள ஒரு வீட்டிலேதான் வசித்து வருகிறேன்.

இந்த வீடு கூட நான் அமைச்சராக ஆவதற்கு முன்பு 45 ஆயிரம் ரூபாய்க்கு வாங்கிய வீடுதான். அந்த வீட்டிலே ஒரு சில மாற்றங்கள் உதவியாளர்களின் வசதிக்காக செய்யப்பட்டிருக்கலாம். என் பிள்ளைகள் எல்லாம் கூட திருமணம் ஆகும் வரைதான் இந்த வீட்டிலே இருந்தார்கள். அதற்குப் பிறகு இந்த வீட்டிலே இடம் இல்லாமல் அவர்களே சொந்தத்தில் வீடு வாங்கிக் கொண்டு சென்றிருக்கிறார்கள்

என்னிடம் செய்திகளைச் சேகரிக்க வரும் பத்திரிகையாளர்கள் இந்த வீட்டிலே என்னைச் சந்திக்கும் போது எவ்வளவு இன்னலுக்கு நெரிசல் காரணமாக ஆளாகிறார்கள் என்பதை அவர்களே நன்கறிவார்கள். ஆனால் அந்தப் பத்திரிகையாளர்கள் கூட நான் இத்தனை ஆண்டுக் காலம் இத்தனைப் பொறுப்புகளிலே இருந்தும் கூட, இவ்வளவு எளிமையாக இதே வீட்டில் வாழ்கிறேன் என்பதைப் பற்றி அவர்களே அதை உணர்ந்திருந்த நிலையிலும் அதைப் பற்றி எழுதாமல், அதிலேயும் ஒரு சிலர் - என்னைப் பற்றி அவதூறாக நான் பணக்காரன் என்று எதிர்தரப்பினர் விமர்சனம் செய்வதை எழுதும்போது - அவர்கள் கூட அதை நம்புகிறார்களா என்ற வேதனை என் மனதிலே தோன்றாமல் இருப்பதில்லை.

நான் இத்தனை பொறுப்புகளையும் என்னுடைய 87 வயதிற்குள் பார்த்திருக்கிறேன் என்ற போதிலும் சென்னையில் உள்ள இந்த ஒரு வீட்டைத் தவிர வேறு பெரிய வீடுகளையோ, தோட்டங்களையோ, எஸ்டேட்டுகளையோ விலைக்கு வாங்கியதும் இல்லை. அரசு நிலங்களை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டதும் இல்லை. குறைந்த விலைக்கு பெற்றுக்கொண்டதும் இல்லை. ஆனால் என்னை ஆசியாவிலேயே பெரிய கோடீஸ்வரன் என்றெல்லாம் பேசுகிறார்கள், எழுதுகிறார்கள்.

ரூ.100 கோடி...

முரசொலி மாறன் மறைவுக்கு பின்னர் சன் தொலைக்காட்சி நிறுவனத்தை தனியாக நடந்த விரும்பி கேட்டதால் நானும் அதற்கு உடனடியாக ஒப்புகொண்டேன். அப்படி பிரிந்து சென்ற நேரத்தில் 2005-ம் ஆண்டு அக்டோபர் மாதம், "சன்'' தொலைக் காட்சி நிறுவனத்தின் சார்பில் எனக்கு 100 கோடி ரூபாய் கொடுத்தார்கள். அந்தத் தொகைக்கான வருமான வரியாக 22 கோடியே 50 லட்சம் ரூபாய் உரிய காலத்தில் முறைப்படி என்னால் செலுத்தப்பட்டுள்ளது. எஞ்சிய தொகையான 77 கோடியே 50 லட்ச ரூபாயை என்னுடைய மகன்களுக்கும், மகள்களுக்கும் பங்கிட்டுக் கொடுத்தேன். அதிலே எனக்கும் ஒரு பங்காக பத்து கோடி ரூபாய் கிடைத்ததில், ஐந்து கோடி ரூபாயை வங்கியிலே இருப்பு செய்து, அந்தத் தொகையைக் கொண்டு "கலைஞர் கருணாநிதி அறக்கட்டளை'' ஒன்று தொடங்கப்பட்டு, அதிலே கிடைக்கின்ற வட்டித் தொகையிலே இருந்து ஏழை-எளியோர்க்கு மருத்துவ உதவியாகவும், கல்வி வளர்ச்சி உதவியாகவும் 8.12.2005 முதல் 8.11.2010 வரை 2,145 பேர்களுக்கு 1 கோடியே 72 லட்சத்து 65 ஆயிரம் ரூபாய் வழங்கியிருக்கிறேன்.

வங்கியில் இருப்பு செய்யப்பட்ட இந்த ஐந்து கோடி ரூபாயில் -ஆண்டுதோறும் நல்ல புத்தகங்களை, சமுதாயச் சீர்திருத்தக் கருத்துகள் தாங்கிய புத்தகங்களை, எதிர்கால இளைஞர்களுக்கு ஆக்கபூர்வமாக வழிகாட்டுகின்ற அறிவார்ந்த புத்தகங்களை எழுதும் சிறந்த எழுத்தாளர்கள் ஐந்து பேரைத் தேர்வு செய்து, அவர்களுக்கு தலா ஒரு லட்சம் ரூபாய் வீதம் - பொற்கிழியாக வழங்கிட தென்னிந்திய புத்தக விற்பனையாளர் மற்றும் பதிப்பாளர் சங்கத்திற்கு ஒரு கோடி ரூபாய் வழங்கினேன்.

அந்த ஒரு கோடி ரூபாய் நிதியைக் கொண்டு, அந்தச் சங்கம் "கலைஞர் மு.கருணாநிதி பொற்கிழி அறக்கட்டளை'' என்ற பெயரில் ஓர் அறக்கட்டளையை ஏற்படுத்தி, அதன் மூலம் கிடைக்கும் வட்டித் தொகையில் இருந்து, 2008-ம் ஆண்டு முதல் ஆண்டுதோறும் அந்தச் சங்கத்தின் மூலமே சிறந்த எழுத்தாளர்கள் தேர்வு செய்யப்பட்டு 2008, 2009, 2010 ஆகிய மூன்றாண்டுகளில் மொத்தம் இது வரை 17 அறிஞர்களுக்கு தலா ஒரு லட்சம் ரூபாய் வீதம் பொற்கிழிகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன.

செம்மொழி மாநாடு...

செம்மொழி தமிழாய்வு மத்திய நிறுவனத் தொடக்க விழா 30.6.2008 அன்று நடை பெற்ற போது ஆண்டுதோறும் செம்மொழித் தமிழ் ஆராய்ச்சியில் சிறந்து விளங்கும் அறிஞருக்கு 10 லட்ச ரூபாய் பொற்கிழி விருது வழங்கிட ஒரு கோடி ரூபாய் நிதி வழங்கப்படும் என நான் அறிவித்து, அதன்படி செம்மொழித் தமிழாய்வு மத்திய நிறுவனத்தில் "கலைஞர் கருணாநிதி செம்மொழி அறக்கட்டளை'' தொடங்கிட 21.7.2008 அன்று ஒரு கோடி ரூபாய் வழங்கினேன்.

கோவையில் செம்மொழி மாநாடு நடைபெற்றபோது, பின்லாந்து நாட்டைச் சேர்ந்த பேராசிரியர் அஸ்கோ பர்போலா அவர்களுக்கு இந்த அறக்கட்டளையின் முதல் விருதாக பத்து லட்ச ரூபாய் வழங்கப்பட்டது.

2004-2005-ம் ஆண்டில் "மண்ணின் மைந்தன்'' படத்திற்கு திரைக்கதை வசனம் எழுதியதன் மூலம் கிடைத்த ஊதியம் 11 லட்சம் ரூபாய் - "கண்ணம்மா'' படத்திற்குத் திரைக்கதை வசனம் எழுதியதன் மூலம் கிடைத்த ஊதியம் 10 லட்சம் ரூபாய் இரண்டையும் சேர்த்து 21 லட்சம் ரூபாயை "சுனாமி நிவாரண நிதி''யாக அன்றைய முதல்-அமைச்சர் ஜெயலலிதாவிடம், மு.க.ஸ்டாலின் வாயிலாக நேரில் வழங்கப்பட்டது.

உளியின் ஓசை...

2008-ம் ஆண்டு, "உளியின் ஓசை'' திரைப்படத்தின் மூலம் கிடைத்த ஊதியம் 25 லட்சம் ரூபாயில் வருமானவரி போக, 18 லட்சம் ரூபாய் திரைத்துறையிலே பணியாற்றிய நலிந்த கலைஞர்களுக்கு 9.7.2008 அன்று தயாரிப்பாளர் சங்கத் தலைவர், ராம.நாராயணன் முன்னின்று ஏற்பாடு செய்த நிகழ்ச்சியில் என்னால் நேரடியாக வழங்கப்பட்டது.

2009-ம் ஆண்டு தயாரிக்கப்பட்ட "பெண் சிங்கம்'' திரைப்படத்திற்காகக் கிடைத்த 50 லட்சம் ரூபாயுடன், சொந்த நிதி 11 லட்சத்து 5 ஆயிரம் ரூபாய் சேர்த்து - 14-9-2009 அன்று தமிழக அரசின் முதல்-அமைச்சர் நிவாரண நிதியிலே சேர்த்து, தமிழகத்திலே உள்ள அருந்ததிய சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த மருத்துவக் கல்வி பயிலும் 56 மாணவர்கள், பொறியியல் கல்லூரிகளில் பயிலும் 1,165 மாணவர்கள் என மொத்தம் 1,221 மாணவ -மாணவியருக்கு தலா ரூ.5 ஆயிரம் வீதம் மொத்தம் 61 லட்சத்து 5 ஆயிரம் ரூபாய் கல்வி வளர்ச்சி நிதியாக 26.10.2009 அன்று தூய்மைப் பணிபுரிவோர் நலவாரியத்தின் மூலமாக வழங்கப்பட்டது.

மேலும், தற்போது தயாரிக்கப்பட்டுவரும் "இளைஞன்'' திரைப்படத்திற்குரிய கதை வசனம் எழுதியமைக்கு 24.4.2010 அன்று வருமானவரி போக அளிக்கப்பட்ட 45 லட்சம் ரூபாய் ஊதியத்தைத் தமிழக அரசின் முதல்-அமைச்சர் பொது நிவாரண நிதியிலே ஒப்படைத்து, அந்தத் தொகையினை - தமிழகத்திலே உள்ள மாற்றுத் திறனாளிகள் நல வாரியத்தின் வாயிலாக மாற்றுத் திறனாளிகளின் நலன்களுக்காகச் செலவிட வழங்கப்பட்டது.

23.7.2009 அன்று நடைபெற்ற கலைஞர் காப்பீட்டுத் திட்டத் தொடக்க விழாவில் உரையாற்றிய பொழுது சென்னை கோபாலபுரத்தில் நான் வசித்து வருகின்ற வீட்டை, பிற்காலத்தில் ஏழை-எளியோர்களுக்குப் பயன்படக்கூடிய வகையில் மருத்துவமனையாக மாற்றிட நன்கொடையாக வழங்கப்படும் என அறிவிக்கப்பட்டு அதன்படி உரிய பத்திரப்பதிவுகள் செய்யப்பட்டுள்ளன.

14.4.2010 அன்று விடுதலைச் சிறுத்தைகள் கட்சி சார்பாக சென்னை மறைமலைநகரில் நடைபெற்ற அம்பேத்கார் பிறந்தநாள் விழாவில் "அம்பேத்கார் சுடர்'' எனும் விருது எனக்கு வழங்கப்பட்ட நிகழ்ச்சியில் தரப்பட்ட 50 ஆயிரம் ரூபாய் பொற்கிழியினை 15.4.2010 அன்று முதல்-அமைச்சர் பொதுநிவாரண நிதியில் சேர்க்க என்னால் வழங்கப்பட்டது.

25.5.1990 அன்று தஞ்சைத் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகத்தின் சார்பாக - "தென்பாண்டிச் சிங்கம்'' என்ற பெயரில் நான் எழுதிய நாவல் சிறந்த புதினமாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, அதற்காக "ராஜராஜன் விருது''ம், அந்த விருதுக்குரிய ஒரு லட்ச ரூபாய் பொற்கிழியும் எனக்கு அன்றைய குடியரசுத் துணைத் தலை வராக இருந்த சங்கர் தயாள் சர்மா ஆளுநராக அப்போதும் இருந்த பர்னாலா முன்னிலையில் வழங்கப்பட்ட போது, அந்த நிதியை அந்தப்பல்கலைக் கழகத்திடமே திரும்பக் கொடுத்து, அந்தத் தொகைக்குரிய வட்டியினைக் கொண்டு ஆண்டு தோறும் என் பெற்றோர் பெயரால் அறக்கட்டளை சொற்பொழிவுகளை நடத்துமாறு கேட்டுக்கொண்டேன். இந்த ஆண்டு இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு தான் அந்தச் சொற்பொழிவுகள் நடைபெற்றன.

பிறந்தநாள் விழா...

என்னுடைய பிறந்த நாளன்று மாலைக்குப் பதிலாகவும், பொன்னாடைக்குப் பதிலாகவும் கழகத் தோழர்கள் அளித்த நிதியையும் கூட முதல்-அமைச்சர் பொது நிவாரண நிதியிலே தான் சேர்த்திருக்கிறேன். 3.6.1986 அன்று என்னுடைய பிறந்த நாள் விழாவின்போது உண்டியலில் குவிந்த 2 லட்சத்து 75 ஆயிரம் ரூபாயை இலங்கை விடுதலைப் போராளிகள் இயக்கங்களுக்கு பகிர்ந்தளிப்பது என்று கழகப் பொதுக் குழுவிலேயே முடிவெடுத்து அவ்வாறே வழங்கப்பட்டது. அதைப் போலவே என்னுடைய வேறு சில பிறந்த நாள்களில் உண்டியலில் குவிந்த நிதிகளிலிருந்து மறைமலை நகரில் (காட்டாங்குளத்தூர்) உள்ள சிவானந்த குருகுலத்தில் பயிலும் சிறுவர்களின் கல்வி செலவுகளுக்காக 13.6.1988-ல் 50 ஆயிரம் ரூபாயும், 7.6.1993-ல் 70 ஆயிரம் ரூபாயும், 6.6.1996-ல் ஐந்து லட்சம் ரூபாயும் வழங்கப்பட்டன. மேலும் 1994-ம் ஆண்டு பிறந்த நாளில் அளிக்கப்பட்ட நிதி பெங்களூரில் உள்ள தமிழ்ச் சங்கத்திற்கு என்னால் வழங்கப்பட்டது.

நான் கலந்து கொள்ளும் பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளில் எனக்கு பல்வேறு பரிசுப் பொருள்கள் வழங்குவதுண்டு. அவற்றைக்கூட அரசு விழாக்களில் அவைகள் வழங்கப்பட்டால், அவற்றை தலைமைச் செயலகத்திலும், கட்சி நிகழ்ச்சிகளிலே வழங்கப்பட்டவை என்றால் அவற்றை கழகத் தலைமைக் கழகம், அண்ணா அறிவாலயத்திலே உள்ள கருவூலத்திலும் ஒப்படைத்திருக்கின்றேன். லட்சக்கணக்கான ரூபாய் மதிப்புள்ள, தங்க நாணயங்கள் கோர்க்கப்பட்ட மாலைகள், வெள்ளியிலான பல்வேறு பொருள்கள் எல்லாம் இப்போதும் அண்ணா அறிவாலயத்தில் அலங்கரிக்கப்பட்டு வைக்கப்பட்டிருப்பதை யார் வேண்டுமானாலும் சென்று காணலாம்.

சொத்துகளே வாங்கவில்லை...

இறுதியாக தற்போது என் கணக்கிலே எவ்வளவு இருப்பு உள்ளது என்பதையும் நான் தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். 'சன்' தொலைக்காட்சி வாயிலாக எனக்குக் கிடைத்த பத்து கோடி ரூபாயில் "கலைஞர் கருணாநிதி அறக்கட்டளை''க்காக ஐந்து கோடி ரூபாய் கொடுத்ததைப் பற்றி நான் முதலில் குறிப்பிட்டிருப்பதைப்போல கொடுத்ததை அன்னியில் - எஞ்சிய 5 கோடி ரூபாயை வைப்பு நிதியாக வங்கியிலே செலுத்தி, அதற்காக கிடைத்த வட்டித்தொகையெல்லாம் சேர்ந்து -தற்போது வைப்பு நிதியாக 5 கோடியே 65 லட்சத்து 92 ஆயிரத்து 134 ரூபாயும் - சேமிப்புக்கணக்கில் (எஸ்.பி. அக்கவுண்ட்) 35 லட்சத்து 90 ஆயிரத்து 86 ரூபாயும் இன்றைய தேதியில் உள்ளது.

நான் வசிக்கின்ற இந்த வீட்டைக் கூட மருத்துவமனை அமைப்பதற்காக எழுதிக் கொடுக்க நான் அறிவித்த போது - நான் வாழ்ந்த இல்லம் என்பதற்காக இதை வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்று வீட்டார் எண்ணிய போதும், நான் அழைத்து அவர்களை கையெழுத்திட்டுத் தருமாறு கேட்டபோது மறுவார்த்தை பேசாமல் கையெழுத்திட்டுக் கொடுத்துவிட்டார்கள். இந்த ஒரு வீட்டைத் தவிர என் பெயரில் நான் எந்தச் சொத்தையும் வாங்கிடவில்லை, சேர்த்திடவில்லை.

தமிழ்த் திரைப்பட உலகத்திலே திரைக்கதை வசனம் எழுதுவதற்காக முதன் முதலில் அதிக ஊதியம் பெற்றவன்; தி.மு. கழகத்திலே சென்னையில் முதன் முதலில் சொந்தமாக ஒரு வீடும், காரும் - நான் எந்தப் பதவி பொறுப்புக்கும் வராத போதே வாங்கியவன் என்ற பெயர் எனக்கு உண்டு என்பதை அனைவரும் அறிவர்.

இதுதான் என்னுடைய சொத்துக் கணக்கு. இதை வைத்துத்தான் நான் ஆசியாவிலேயே முதல் கோடீஸ்வரன் என்கிறார்கள். லஞ்சம், ஊழல் ஆகியவைகளைப் பொறுத்தவரை, என் உதவியாளர்கள் கூறுவது போல நான் ஒரு "நெருப்பு'' மாதிரி! நான் முதன் முறையாக முதல்வராக இருந்தபோதே தஞ்சையில் கூட்டுறவு நிறுவனம் ஒன்றில் எனக்கு மிகவும் வேண்டிய உயிர் நண்பர் வழக்கறிஞர் தவறு செய்த போது, அவர் மீது நடவடிக்கை எடுத்து, அதன் காரணமாக அவர் தனது வழக்கறிஞர் பணியினையே செய்ய முடியாத அளவிற்கு ஆயிற்று! அது போலவே தான் சென்னை மாநகராட்சியில் திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் பொறுப்பிலே இருந்தபோது, "மஸ்டர் ரோல்'' ஊழல் நடைபெற்றதாக பேரவையிலே குற்றச்சாட்டுகள் கூறப்பட்டபோது, சட்டப்பேரவையிலேயே எழுந்து அந்த மாநகராட்சி மன்றம் கலைக்கப்படும் என்றும், தவறு செய்தவர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்று அறிவித்து அவ்வாறே செயல்முறை படுத்தியவன்தான் நான்.

சிபாரிசுக்கு இணங்கவில்லை...

இன்னும் சொல்லவேண்டுமேயானால் எனக்கு மிகவும் வேண்டிய நண்பர்களில் ஒருவர் கவிஞர் கருணானந்தம். அவருடைய ஒரே மகன் குலோத்துங்கனுக்கு மருத்துவக் கல்லூரியில் சேர ஒரு மதிப்பெண் குறைந்தது.  முதல்வர் மனது வைத்தால் சேர்த்துக்கொள்ளலாம் என்று கேட்டபோது கூட நான் அதற்கு இணங்கவில்லை. அதனால் அந்தக் குடும்பத்துக்கு என் மீது எழுந்த கோபம் இன்னும் தீரவில்லை. இதுபோன்ற சம்பவங்களை நான் எழுதிக் கொண்டே போகலாம்.

நான் இதையெல்லாம் எழுதுவதற்குக் காரணம் யாரிடமும் சான்றிதழ் பெறவேண்டும் என்பதற்காக அல்ல, என்னுடைய குணம், இயல்பு அப்படி என்பதை என் மீது குறை காண்போர் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகத்தான்.

என் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள், உற்றார் உறவினர்கள் அவரவர்கள் உழைத்து, ஒரு சிலர் தங்களுக்கென வீடுகளையோ, சொத்துக்களையோ வாங்கியிருக்கலாம். ஆனால் அதற்காக நான் எந்த விதமான நிதி உதவியோ, அரசு சார்பிலான உதவியோ செய்தது இல்லை என்பதையும் இந்த நேரத்தில் நான் உறுதிப் படுத்திட விரும்புகிறேன்.

நான் பல முறை சொல்லியிருப்பது போல மிக மிகச் சாதாரணமான, சாமான்யமான குடும்பத்திலே பிறந்த என்னை, இந்த அளவிற்கு தமிழ்நாட்டு மக்களுக்காக உழைப்பேன் என்ற நம்பிக்கையோடு ஐந்து முறை முதல்வராக்கி, 1957 முதல் 11 முறை சட்டமன்ற உறுப்பினராக்கி, 1969 முதல் நாற்பதாண்டு காலத்திற்கு மேலாக ஒரு கட்சியின் தலைவராக்கி இருக்கிறார்கள் என்றால், தமிழ் மக்கள் என் மீது வைத்துள்ள நம்பிக்கைக்கு நன்றி செலுத்துகின்ற நேரத்தில் என் வாழ்க்கை ஒரு திறந்த புத்தகம் என்பதை அவர்களுக்கெல்லாம் தெளிவாக்கிடவும், என் மீது இன்னமும் குறை காண்கின்ற ஒரு சிலரும் என்னைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவும் இந்தக் கடிதத்தை எழுதியுள்ளேன். என் எஞ்சியுள்ள காலத்தையும் தமிழ் மக்களின் நல்வாழ்வுக்காகவே செலவிடுவேன் என்று உறுதி கூறி - என்றைக்கும் ஏழையெளிய மக்களின் கவலை தீர்ப்பதையும், கண்ணீர் துடைப்பதையும் கடமையாகக் கொள்வேன் என்பதற்காகவே இந்தக் கணக்கைக் காட்டியிருக்கிறேன், கண்ணுடையோர் காண்பதற்காக! முகத்தில் இரண்டு புண்ணுடையோர்க்கல்ல...

(Link given below)

https://www.vikatan.com/government-and-politics/politics/135-

''புத்தரின் புனித வாக்கு''

''புத்தரின் புனித வாக்கு'' என்கின்ற இந்த நூலை பழைய ஆவணங்களிலிருந்து ''பால் காரஸ்'' என்பவர் தொகுத்துள்ளார். ஜப்பானிலுள்ள கமகூரா புத்த மடத்தின் புத்த பிட்சு 'ரெட் ரெவரன்ட் ஷாக்கு சோய'னால் இது 1894ல் வெளியிடப்பட்டது. இன் நூலில் விளக்கப் படங்களை 'ஒ.கோபெட்ஸ்கி' என்பவர் வரைந்துள்ளார். கிறித்தவர்களுக்கு ''பைபிள்'' போலவும், இஸ்லாமியர்களுக்கு ''குரான்'' போலவும் சீக்கியர்களுக்கு ''கிரந்தம்'' போலவும் இன் நூல் புத்த மத்த்திற்கு புனித நூலாக்க் கருதப்படுகிறது. பல நாடுகளில் அனைத்து பிரிவு புத்த ஆலயங்களிலும் இன் நூல் வைக்கப்பட்டு புனித நூலாக கருதப்படுகின்றது. ஜப்பான் மற்றும் இலங்கையில் பாட நூலில் இடம் பெற்றுள்ளது. இன்நூல் பைபிள்,குரானை போலவே அத்தியாயம்.சுலோகம் என்ற முறையில் தொகுக்கப்பட்டுள்ளது. புத்தரின் வாழ்க்கை வரலாறு மற்றும் போதனைகளை உள்ளடக்கியது இன் நூல். தமிழில் மு.கி. சந்தானம் என்பவர் மொழிபெயர்த்துள்ளார். இந்தியாவில் இந் நூலை இந்திய அரசு ''தகவல் ஒலிபரப்பு அமைச்சகம்'' மூலம் பல மொழிகளில் வெளியிட்டுள்ளது. முதல் பதிப்பு -2000, விலை ரூ.75.00, தமிழ் நாட்டில் கிடைக்குமிடம் - ப்ப்ளிகேஷன்ஸ் டிவிஷன், இராஜாஜி பவன், பெசன்ட் நகர், சென்னை-600090.(8வது அத்தியாயத்திலிருந்து புத்தரை மொட்டைத் தலையராக அறிமுகப்படுத்துகின்றனர், ஆனால் படம் வரைந்தவரோ புத்தரை ''கிராப்பு'' தலையராகவே வரைந்துள்ளார். அதோடு புத்தரை ''இயேசு''வின் சாயலாகவே வரைந்துள்ளார் ) புத்தரை பற்றி தெளிவாக அறிந்துகொள்ள இந்நூலை வாங்கி படியுங்கள். அரசு வெளியீடாக இருப்பதால் விலையும் குறைவு தான்.
- 18.07.14, முகநூல் பக்கத்தில்

வைக்கம் போராட்டம் ஏன்?

28.6.14 மாலை மலர் நாளேட்டில், தந்தை பெரியார் நடத்திய வைக்கம் போராட்டத்தை பற்றி கூறும்போது, 'ஆலைய நுழைவு போராட்டம்' என்று எழுதியுள்ளது; தந்தை பெரியார் நடத்திய வைக்கம் போராட்டம் உண்மையில் ஆலையத்தை சுற்றியுள்ள தெருக்களில் நடக்க உரிமை கோரிய போராட்டமாகும். அதை பற்றிய பட விளக்கமும் இதில் இணைக்கப்பட்டுள்ளது..

- 30.6.20, எனது முக நூல் பதிவு

ஒரு எழுத்தை நான்கு வகையாக ஒலிக்கலாம்

ஒரு எழுத்தை நான்கு வகையாக ஒலிக்கலாம்.அந்தந்த நாட்டின் வெப்பநிலைக்கேற்ப வாயையும்,நாக்கையும் பயன்படுத்தும் நிலையில் ஒலிப்பு மாறும். அதோடு பக்க எழுத்துக்கு ஏற்பவும் ஒலிப்பு மாறும்.[மஞ்ச(ஜ)ள்,அஞ்சா(ஜா) நெஞ்ச(ஜ)ன்,அஞ்ச(ஜ)ல்] ஒவ்வொரு ஒலிப்புக்கும் எழுத்து கொடுத்துக்கொண்டே சென்றால் கற்றல் எளிதாக இருக்காது. ஜ,ஸ,ஷ,ஹ,க்ஷ போன்றவை சமஸ்கிருத எழுத்துகள் அல்ல. சமஸ்கிருதத்திற்கு எழுத்தே கிடையாது. மேற் கண்டவை தமிழில் சமஸ்கிருத சொற்களை பயன்படுத்த கண்டுபிடிக்கப்பட்ட எழுத்துகள்(கிரந்த) அவை.

- செ.ர .பார்த்தசாரதி, 3.7.2016